🌕 Program Terapii Logopedycznej Dziecka Z Rozszczepem Podniebienia
Elementy diagnozy logopedycznej: ocena budowy anatomicznej i sprawności narządów artykulacyjnych. ocena czynności fizjologicznych reakcji odruchowych. ocena rozwoju mowy. ocena całościowego rozwoju. diagnoza różnicowa. ️ 2. Terapia logopedyczna w poszczególnych okresach rozwojowych: kolejna etapy pracy z pacjentem.
W dokumencie Mowa dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia (Stron 29-50) W poniższym rozdziale zostaną przedstawione skutki wady rozszczepowej na roz wój mowy dziecka opisane z uwzględnieniem dotychczasowych istotnych doniesień, jakie można odnaleźć w literaturze. Kolejne części opracowania obejmują zagad nienia dotyczące
2. Organizowanie terapii logopedycznej dla dzieci z zaburzeniami mowy. 3. Organizowanie i prowadzenie poradnictwa dla rodziców. 4. Zach ęcanie rodziców do czynnego udziału w terapii dziecka. 5. Kontynuowanie terapii logopedycznej dla dzieci obj ętych terapi ą logopedyczn ą w roku poprzednim. Zasady pracy korekcyjnej 1. Wczesne rozpocz
Download Citation | Terapia logopedyczna online z perspektywy logopedów | Logopedzi, to grupa zawodowa o wielu kompetencjach. Pracują zarówno z niemowlętami, dziećmi jak i osobami dorosłymi.
Program grupowych zajęć logopedycznych skierowany jest do dzieci 3-6 lat i stanowi formę zajęć grupowych. Realizowany jest w postaci ćwiczeń i zabaw raz w tygodniu po 15 minut w grupach: I, II, od września 2019r. do czerwca 2020r. Program jest zgodny z podstawą programową wychowania przedszkolnego, która w zakresie
dzieci z rozszczepem podniebienia i wargi. Szczegółowo zostaną omówione te elementy postępowania, które mogą mieć istotny wpływ na efekty terapii. Niewłaściwie dobrane ćwiczenia usprawniające mogą bowiem nie przynosić poprawy, a nawet pogłębiać nieprawidłowości. Szczególne znaczenie ma to w terapii dzieci z nosowaniem otwartym.
FTM – Fizjologiczna terapia miofunkcjnalna (terapia zaburzeń ustnej fazy połykania i oddychania dzieci od 4 roku życia z dyslalią obwodową) 8 godzin dydaktycznych. PROGRAM SZKOLENIA: FTM jako element Strategicznej metody usprawniania realizacji fonemów SMURF. 2. Rozwój czynności prymarnych w ontogenezie.
Refleksje na temat terapii logopedycznej dziecka z podejrzeniem zespołu Landaua-Kleffnera. Anatomia funkcjonalna ośrodkowego układu nerwowego cz.1. Anatomia funkcjonalna ośrodkowego układu nerwowego cz.1. Zastosowanie terapii metodą PNF w pracy neurologopedą i fizjoterapeuty
ćwiczenia zaliczane do grupy wstępnych w terapii logopedycznej [Walencik -Topiłko, 2005, s.303–304] lub zadania z zakresu nauki czytania i pisania. Nie podejmowa -
Rozszczep wargi i/lub podniebienia - planowanie i prowadzenie terapii logopedycznej. Rozszczep wargi i/lub podniebienia - etiologia wady. Problemy audiologiczne pacjentów z wadą rozszczepową. Wykorzystanie nasofiberoskopii, nasometrii i elektrostymulacji w terapii pacjenta z wadą rozszczepową. Pacjent z wadą rozszczepową w terapii
Proponowany program terapii logopedycznej ma w efekcie systematycznego stosowania poprzez dobór odpowiednich metod, form i zasad doprowadzić do usprawnienia nieprawidłowości rozwoju językowego, a mianowicie: • usprawnienia motoryki i koordynacji narządów artykulacyjnych, • utrwalenia poprawnego wzorca artykulacyjnego,
Osoba z rozszczepem podniebienia powinna być objęta terapią logopedyczną od momentu stwierdzenia wady rozwojowej aż do momentu wykształcenia zadowalających zdolności komunikacyjnych. Jak wygląda specyfika zaburzeń mowy u pacjentów z tą dolegliwością oraz jakie są zasady efektywnej terapii we współpracy z innymi specjalistami?
grgz2e2. OSTATNIE WOLNE MIEJSCA!!! PROWADZĄCY: Danuta Pluta-Wojciechowska, prof. UŚ, doktor habilitowany w zakresie językoznawstwa (specjalność logopedyczna) w Instytucie Języka Polskiego Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Śląskiego. DO UDZIAŁU W SZKOLENIU ZAPRASZAMY: logopedów, neurologopedów, psychologów, pedagogów, pedagogów specjalnych. PROGRAM SZKOLENIA: Rozszczep wargi i podniebienia jako zaburzenie wieloukładowe i wielopłaszczyznowe w świetle najnowszych badań logopedycznych. Etiologia, patogeneza i klasyfikacja rozszczepów. Zaburzenia morfologiczne i czynnościowe w przypadku rozszczepu. Czynności prymarne i ich rola w budowaniu biomechanicznej bazy artykulacji. Wielospecjalistyczne leczenie dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia. Cechy dyslalii i alalii rozszczepowej. Podstawy fonetyki „mowy rozszczepowej”. Objawy i przyczyny alalii rozszczepowej. Paradygmat diagnozy logopedycznej dziecka z rozszczepem od urodzenia. Programowanie i prowadzenie terapii zaburzeń mowy u dzieci z rozszczepem. Pomoc rodzicom nienarodzonego dziecka z rozszczepem. Dziecko w pierwszym roku życia: postępowanie logopedyczne z dzieckiem przed, pomiędzy i po operacjach chirurgicznych. Dziecko w wieku poniemowlęcym, przedszkolnym i wczesnoszkolnym: strategiczna metoda usprawniania realizacji fonemów, w tym rozwojowa i terapeutyczna sekwencja terapii głosek, progowe warunki wywoływania głosek, wywoływanie głosek metodą analityczną i syntetyczną; terapia w przypadku nosowania otwartego funkcjonalnego i strukturalnego. Czynniki determinujące wyniki terapii. Rola logopedy w wielospecjalistycznym leczeniu zespołowym dziecka z rozszczepem, ze szczególnym uwzględnieniem współpracy z foniatrą. TERMIN: (sobota-niedziela) MIEJSCE: Niepubliczna Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna ALTER, ul. Stanisława Moniuszki 8b, CHORZÓW ZGŁOSZENIA: mailowo: szkoleniaalter@ telefonicznie u koordynatora szkolenia: Sandra Daniluk-Nowak: 531-068-866 KOSZT: 800 zł Wpłaty zaliczki w wysokości: 100zł oraz pozostałej kwoty należy dokonać na konto: FUNDACJA EDUKACJI I WSPOMAGANIA ROZWOJU EVOLVER ŚREDNIA 3A 41-506 CHORZÓW Bank PEKAO, numer rachunku 71 1240 4155 1111 0010 7126 6731 z dopiskiem „Szkolenie rozszczepy + imię i nazwisko”. Opłata zaliczki jest równoznaczna z wpisaniem na listę uczestników. Maksymalna liczba miejsc: 20 osób. UCZESTNICY OTRZYMUJĄ MATERIAŁY SZKOLENIOWE I CERTYFIKAT UDZIAŁU W SZKOLENIU. Należy zabrać ze sobą lusterko. Opublikowane r.
Można mówić o dwóch nadrzędnych celach terapii logopedycznej dzieciz rozszczepem podniebienia. Pierwszy z nich to zmniejszenie stopnia nosowania. Cel ten zależy od warunków i wyników interwencji chirurgicznej. Nawet wieloetapowe zabiegi chirurgiczne likwidujące szczelinę w podniebieniu, nie powodują całkowitego zwarcia podniebienno-gardłowego. W wyniku braku pełnego zwarcia, w nosogardle powstaje szczelina, przez którą powietrze przedostaje się do nosa, nadając nosowe brzmienie wszyskim spółgłoskom, oraz samogłoskom ustnym. Drugim celem terapii jest poprawa artykulacji. Do realizacji tego celu przystępuje się wówczas, gdy działanie chirurga stworzy warunki umożliwiające pracę nad artykulacją. Poza większym, lub mniejszym zredukowaniem zabarwienia nosowego fonemów możliwe jest (po udanych operacjach) osiągnięcie prawie bezbłędnej artykulacji. Wymaga to oczywiście dużego nakładu pracy zarówno ze strony pacjenta i logopedy, jak i rodziców dziecka. Interwencja chirurgiczna, a następnie liczne konsultacje pooperacyjne są czynnikami wielce stresującymi dziecko. Dlatego bardzo ważne jest zdobycie zaufania małego pacjenta i jego sympatii. Od tego zależy, czy dziecko będzie chciało współpracować i jaka będzie jego motywacja do ćwiczeń, a w konsekwencji – efektywność terapii. Również pozyskanie matki do współpracy i umiejętność przekonania jej niejednokrotnie bowiem decyduje o powodzeniu terapii. Etapy terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem Instruktaż matki2. Ćwiczenia aparatu artykulacyjnego3. Korygowanie wadliwej wymowy 1. Pierwszym etapem postępowania logopedycznego jest instruktaż ją pouczyć, w jaki sposób ma ona codziennie masować dziecku podniebienie lub wargi. Masaż ten powinien przebiegać w sposób następujący: gazą, nasączoną np. wazeliną i owiniętą wokół palca, należy wykonać kilkakrotne energiczne ruchy w miejscu blizny. Czynność ta powinna być wykonywana przed posiłkiem, gdyż mogą wystąpić odruchy wymiotne, które – mimo ich dodatniego znaczenia powodują bowiem pożądane w przypadkach terapii rozszczepów skurcze mięśni podniebienia i tylnej ściany gardła) są bardzo nieprzyjemne dla dziecka i mogą zniechęcić je do tego zabiegu usprawniającego kolei wargi masuje się palcem, wykonując nim ruchy w płaszczyźnie poziomej. Blizna wargi powoduje jej ściągnięcie i chodzi o to, by za pomocą masażu doprowadzić do jej rozciągnięcia. Przy okazji uzyskuje się efekt lepszego ukrwienia i tym samym większej elastyczność niezbędnej przy artykulacji. 2. Drugi etap – ćwiczenia aparatu artykulacyjnegoNa podstawie wcześniejszych ustaleń dotyczących stanu aparatu artykulacyjnego (warunków anatomicznych pacjenta) podejmuje się konkretne działania (ćwiczenia) zmierzające do wypracowania właściwego toru oddechowego prawidłowej czynności zwierającego pierścienia gardłowego. Ćwiczenia oddechowe polegają na świadomym regulowaniu wdechu i dzieci rozszczepowych zaburzenia oddechu manifestują się tym, że nie jest onow stanie świadomie kierować prądem powietrza wdychanego i wydychanego, co jest uwarunkowane budową anatomiczną jego narządów artykulacyjnych. Czynność tę dziecko z łatwością opanowuje po serii ćwiczeń, które przebiegają w kilku etapach. Początkowo ćwiczy ono wydech ustami przy zaciskaniu palcami skrzydełek nosai unoszeniu łokcia, tak by strumień powietrza swobodnie wydostawał się przez usta. Następnie dziecko powoli zwalnia ucisk skrzydełek nosa, co w efekcie zmusza je do wytworzenia tej samej siły wydychanego powietrza. Uświadamia to dziecku, że prąd wydychanego powietrza musi mieć taką samą siłę w warunkach zaciśniętegoi rozluźnionego nosa. Ćwiczenia te przeprowadza się zawsze w formie zabawy. Do standardowych ćwiczeń oddechowych należą: wydmuchiwanie banieczek mydlanych przez rurkę, dmuchanie na papierowe zabawki, na płomień świecy, czy zapalniczki. ćwiczenia mocnego, długiego wdechu, powolnego wdechu i wydechu przez usta, rytmicznego wdechu w regulowanym tempie tzn. głęboki wdech, natomiast czynność wdychania powietrza realizuje się najpierw w całości, później dzieli się ją na dwa etapy, a następnie na trzy. Ćwiczenia pierścienia zwierającego gardło. Celem tych ćwiczeń jest wzmocnienie mięśni odpowiedzialnych za pracę podniebienia miękkiego. W prawidłowych warunkach podniebienie miękkie powinno w odpowiednich momentach podnosić się do góry w kierunku tylnej ściany gardła lub opuszczać przy artykulacji głosek nosowych. U dzieci rozszczepowych czynność podniebienia miękkiego często jest zaburzona. Nieprawidłowości te przejawiają się brakiem domknięcia jamy nosowej. Powoduje to nosowe zabarwienie głosek ustnych. Jeżeli mechanizm podniebienno-gardłowy nie działa prawidłowo, powstaje sytuacja określana jako rynolalia. Występuje to wówczas, gdy odległość między podniebieniem miękkim a tylną ścianą gardła przekracza6 mm. i w czasie fonacji nie dochodzi do oddzielenia jamy nosowej. Zniekształceniu najbardziej ulegają samogłoski u, i, gdyż one właśnie wymagają najdokładniejszego zwarcia podniebienia miękkiego z tylną ścianą gardła. W związku z tym należy zachować kolejność wywoływania ona następująca:a, o, e, y, u, to, że najmniej unosowiona jest głoska „a”, a najbardziej „i”, co wiąże się z ułożeniem (wzniesieniem) języka w trakcie ich artykulacji. W przypadku spółgłosek brak zwarcia podniebienno-gardłowego ma szczególnie niekorzystny wpływ na artykulację spółgłosek bezdźwięcznych, szczelinowychi zwartych, ponieważ ich wymowa wymaga dokładnego zamknięcia jamy nosowej. Jest to mniej istotne przy artykulacji spółgłosek nosowego zabarwienia spółgłosek u dzieci z rozszczepem podniebienia jest też często nieproporcjonalna długość podniebienia twardego w stosunku do miękkiego. Zaburza to mechanizm wymowy dźwięków. Ten brak prawidłowych proporcji rzutuje na czynność zarówno zwierającego pierścienia gardłowego, jak i tylnej oraz bocznych ścian gardła. Do podstawowych ćwiczeń pierścienia gardłowego należą polegające na: wciąganiu przez dziecko powietrza przez rurkę, wsysaniu skrawków bibułek, wacików, kuleczek ze styropianu, piórek przez rurkę, ich podnoszenie i przemieszczanie, grze na instrumentach dętych, chrząkaniu, czyli gwałtownym wyrzucaniu powietrza przez nos, z równoczesnym usiłowaniem zatrzymania go przez uniesienie podniebienia miękkiego. Ćwiczenie to należy wykonywać z umiarem, gdyż może wywołać podrażnienie gardła. przysysaniu i podnoszeniu lekkiego kubeczka, badaniu chorego misia – dziecko gra rolę misia, a pan doktor bada jego gardło, co polega na szerokim otwarciu przez dziecko ust, następnie „miś” ma zalecone płukanie gardła, a na końcu ćwiczy umiejętnośc długiego, przeciągłego ziewania (wymawiając przy tym głoskę a) unoszenie i opuszczanie podniebienia miękkiego przy szeroko otwartych ustach i obserwowaniu tych ruchów w lusterku. wymawianiu krótko samogłoski przy szeroko otwartych ustach gwizdanie. Początkowo z zatkanym nosem, póżniej należy nauczyć się gwizdać bez zaciskania nosa. zatrzymywanie powietrza w jamie ustnej. Nadąć policzki i utrzymać je w tej pozycji. wciąganie policzków do wewnątrz jamy ustnej. wypowiadaniu sylaby apa z przedłużonym momentem zwarcia warg w czasie artykulacji „p” wypowiadaniu sylab ze spółgłoską „p” na końcu, przedłużając zwarcie wargowe np. ap, op, up, ep, yp, ip, wypowiadaniu sylab ze spółgłoską „p” na początku – po, pa, pu, pe. Moment zwarcia „p” należy przedłużać. Tego typu zabawy mają na celu wyćwiczenie mięśni pierścienia zwierającego gardło. Gdy w trakcie korekty wad wymowy dziecko ma nadal problemy, zaleca się szerokie otwarcie ust i obniżenie żuchwy, gdyż ta pozycja pomaga w zamknięciu zwierającego pierścienia gardłowego. 3. Korygowanie wadliwej wymowyDo trzeciego etapu terapii logopedycznej, polegającej na korygowaniu wadliwej wymowy, można przejść wówczas, gdy dziecko wyćwiczy umiejętność oddychaniai gdy sprawność jego narządów artykulacyjnych osiągnie określony stopień (tj. taki, który umożliwi mu artykulację poszczególnych głosek). Jest to sprawą bardzo te są bowiem płynne, co oznacza, że u niektórych dzieci jużw trakcie ćwiczeń oddechowych można wywołać określone głoski. W takich przypadkach osiągnięcie jednych sprawności pociąga za sobą realizację innych. Mowę dzieci z rozszczepem podniebienia charakteryzują:– elizje– deformacje– substytucje czyli wszystkie formy nieprawidłowej realizacji dźwięków mowy. Trudności artykulacyjne tych dzieci powodują, że miejsce artykulacji większości fonemów jest przesunięte ku tyłowi w kierunku gardła i krtani, co stanowi główną przyczynę występowania palatofonii, czyli zastępczego szmeru głośniowego. Zjawisko to powstaje wskutek tarcia powietrza o napięte więzadła głosowe co prowadzi do powstawania bardzo ostrych brzmieniowo, nieprzyjemnych dźwięków. Jego likwidacja jest największym problemem w terapii logopedycznej dzieci z rozszczepem podniebienia i wymaga długotrwałych one na próbach przeniesienia masy języka ku przodowi, uaktywnieniu jej i spowodowaniu by kompensacyjne ruchy żuchwy ku górze były zastąpione ruchami ku dołowi. Terapię zaburzeń artykulacji rozpoczyna się od ćwiczeń usprawniających narządy mowy (oddechowy, fonacyjny, artykulacyjny). Mają one na celu wykształcenie wzorców kinestetycznych i słuchowych głosek. Z małymi dziećmi prowadzi się je w formie zabaw, które polegają na naśladowaniu odgłosów zwierząt. Następnie przechodzi się do ćwiczeń usprawniających język, wargi, żuchwę i podniebienie miękkie. Każde ćwiczenie artykulacyjne powinno być wykonywane najpierw z zaciśniętym nosem i powtórzone bez zatkania nosa, aby ćwiczący mógł uświadomić sobie różnicę i starał się uzyskać jednakowe brzmienie głoski w obydwóch sytuacjach. Ćwiczenia rozpoczyna się od głoski „a” jako najmniej unosowionej. Samogłoskę należy wykrzykiwać głośno, gwałtownie i krótko, język w tym czasie powinien leżeć płasko w jamie ustnej. Ciche wymówienia nie wywołują tak silnych ruchów podniebienia miękkiego i tylnej ściany gardła. Ćwiczyć należy początkowo przed lustrem, z ustami szeroko otwartymi obserwując unoszenie się i opadanie małego języczka. Samogłoskę „a” początkowo wykrzykuje się na jednym tonie, potem na dwóch tonach – średnim i wyższym, a następnie na jeszcze wyższym. Ćwiczenia spółgłosek rozpoczyna się wcześnie i bez względu na to, czy wszystkie samogłoski brzmią czysto. Niekiedy dosyć trudno jest uzyskać artykulację samoglosek:”u”, „i”. W połączeniach ze spółgłoskami brzmią lepiej niż wtedy, gdy występują w izolacji. Ćwiczenia rozpoczyna się od spółgłosek najłatwiejszych, tzn. wargowych, które wymawiane są początkowo z zaciśniętym nosem. W czasie wymawiania poszczególnych głosek zwartych przed ustami można trzymać kartkę papieru. Jej ruchy będą informowały o sile strumienia powietrza wydychanego przez usta. Spółgłoski ćwiczy się początkowo z samogłoskami, a następnie z innymi spółgłoskami w sylabach:opa, opo, upu, epe, ypy, pto, ptu, samogłoska powinna być wyższa i silniejsza od pierwszej. Następnym etapem będzie ćwiczenie wymowy i wyrazów, w których dana głoska jest na początku, w środku i na końcu. Spółgłoski zwarte: p, b, których artykulacja polega na gromadzeniu powietrzaw jamie ustnej i nagłym wypuszczeniu, są na ogół źle wymawiane przez osobyz rozszczepem podniebienia, a czasem tylko nieumiejętności wytworzenia silnego strumienia powietrza. Ćwiczenia artykulacji tych spółgłosek można poprzedzić dmuchaniemw papierowe kulki, tak by się przesuwały. Dmuchanie powinno nastepnie wykonanez uprzednim zwarciem warg; spowoduje to powstanie spółgłoski „p”.Ćwiczenie autokontroli słuchowej, polegające na wykształceniu wrażliwości słuchowej na różnice między brzmieniem własnego głosu (a takżd samogłosek, sylab, wyrazów) osób dobrze mówiących przyspiesza reedukację. Utrwalenie uzyskanych dźwięków wymaga pewnego czasu, ponieważ osoba reedukowana nie od razu kojarzy brzmienie „nowej” głoski we własnej mowie z takim samym w mowie prawidłowej innych osób. Niektórzy zalecają używanie ręcznego obturatora w początkowym okresie ćwiczeń artykulacyjnych aż do czasu, kiedy podniebienie zacznie brać udział przy tworzeniu dźwięku. Obturator zrobiony jest z drutu niklowego, wygiętego w kształcie podniebienia. Na jednym końcu znajduje się gałka, drugi koniec zaopatrzony jest w uchwyt. Przez naciśnięcie uchwytu gałka podnosi się do góry unosząc podniebienie miękkie. Reedukację mowy należy rozpoczynać jak najwcześniej i kontynuować ją niezależnie od operacji. Im młodsze dziecko, tym łatwiej przyswaja sobie i utrwala nowe artykulacje. Korekcja wady wymowy wymaga systematyczności, wytrwałości i cierpliwości, w najlepszych okolicznościach prowadzona codziennie – trwa około 3 miesięcy. Wyniki pracy logopedycznej zależą od wielu czynników:– od warunków anatomicznych jamy ustnej,– od inteligencji i osobowości dziecka,– od wieku, w którym rozpoczęto leczenie,– od ostrości słuchu– oraz od współpracy logopedy z najbliższym otoczeniem dziecka (Małgorzata Presner, 2008). Literatura:G. Jastrzębowska – „Logopedia”Sawa B.:„Dzieci z zaburzeniami mowy”L. Styczek „Logopedia” źródło:
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiProgram terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem podniebienia i niedosłuchem * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Przedstawiam Państwu program indywidualnej terapii logopedycznej dziecka z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim z rozszczepem podniebienia i mgr Lidia GaworczykDiagnoza rozszczep podniebienia częściowy (zmiana struktury rezonatorów właściwych poszczególnym dźwiękom wskutek połączenia obu jam ustnej i nosowej), w wyniku czego występuje palatolalia (charakterystyczna mowa dla rozszczepu) – na skutek wady rozwojowej, polegającej na nieukończonym rozwoju jamy ustnej w okresie embrionalnym, tzn. niecałkowitym zrośnięciu się płytek tworzących podniebienie twarde i fałdów tworzących podniebienie miękkie, oligofazja – zaburzenia językowe związane z upośledzeniem umysłowym (upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim), wada zgryzu (zahamowany wzrost górnej szczęki, cecha charakterystyczna przy rozszczepie), niedosłuch utrudniający prawidłowe wytwarzanie dźwięków, zaburzenia percepcji, analizy i syntezy słuchowej, zaburzenia percepcji, analizy i syntezy wzrokowo – ruchowej, zaburzenia sprawności manualnej i grafomotoryki, zaburzenia orientacji przestrzennej oraz w schemacie własnego ciała, zaburzenia mowy zabarwienie nosowe (nosowanie, poszum nosowy, rynolalia), zaburzenia artykulacji (zmiana miejsca artykulacji do krtani i ścian gardła), substytucje (spowodowane zwarciem gardłowym i krtaniowym).Przyczyny trudności artykulacyjnych niemożność oddzielenia jamy nosowej od ustnej i wytworzenia odpowiedniego ciśnienia wewnątrzustnego co konieczne jest do prawidłowej artykulacji i najbardziej zaburzone szczelinowe (f, f’, v, v’, s, z, š, ž, ś, ź, x, x’), zwartoszczelinowe (c, ?, č, ?, ć, ?), r, zwarte (p, p’, b, b’, t, d, k, k’, g, g’), zachowane jedynie samogłoski i są one najmniej zniekształcone. Założenia programu Założeniem programu jest objęcie terapią logopedyczną uczennicy z rozszczepem podniebienia i niedosłuchem, celem usprawniania komunikacji językowej na wszystkich jego programuCel główny: uzyskanie takich warunków anatomiczno – czynnościowych, które umożliwiają dziecku prawidłowe oddychanie, ssanie, żucie, połykanie, funkcjonowanie narządu słuchu oraz opanowanie prawidłowej wymowy Cele szczegółowe: zmniejszenie lub zlikwidowanie nosowania nauka prawidłowej artykulacji zwiększenie sprawności mięśnia zwierającego pierścień gardłowy uzyskanie lepszej sprawności ruchowej mięśni artykulacyjnych jamy ustnej uzyskanie synchronicznego współdziałania mięśni fonacyjnych, artykulacyjnych i oddechowych usprawnianie funkcji pośrednio wpływających na rozwój mowy: słuchowych wzrokowych ruchowych orientacyjno - przestrzennych myślowychOpis i realizacja programu Za punkt wyjścia do budowania niniejszego programu przyjęłam realizację wszystkich postawionych na wstępie celów. Ćwiczenia oddechowe zdmuchiwanie świeczki dmuchanie na skrawki papieru wydmuchiwanie baniek mydlanych przez słomkę zdmuchiwanie płomienia świecy przy zwiększanej stopniowo odległości dmuchanie na kłębuszki waty, papierowe kulki, piłeczkę styropianową nadmuchiwanie baloników gra na gwizdku, trąbce Ćwiczenia wyrabiające sprawność mięśnia zwierającego pierścień gardłowy objaśnienie drogi jaką przebywa powietrze wydechowe, podczas oddychania przez nos i przez usta praktyczne ćwiczenia oddechowe: powolne, swobodne wdychanie i wydychanie powietrza przez nos, przy zamkniętych ustach powtórzenie ćwiczenia z jedną dziurką nosa zaciśniętą, następnie zacisnąć drugą dziurkę wykonanie głębokiego wdechu przez nos i wydech przez otwarte szeroko usta; przy wdechu zatyka się nos wykonanie wdechu przez usta i wydech przez nos wykonanie wdechu i wydechu szeroko otwartymi ustami z jednoczesną kontrolą wydechu za pomocą gumowej rurki. Jeden koniec rurki umieszcza się w nosie pamiętając, by nie ustawić go bocznie i nie zatkać otworu. Drugi koniec wkłada się do ucha. Za pomocą gumowej rurki, ćwiczący może sam kontrolować stopień przechodzenie powietrza przez nos przy poszczególnych dźwiękach. Może również porównać swój wydech z wydechem osoby prawidłowo mówiącej dmuchanie przez usta. W przypadku trudności ćwiczący dmucha początkowo z zamkniętym nosem. W następnym etapie w czasie dmuchania z zaciśniętym nosem puszcza nos i stara się dmuchać tak samo, jak przy nosie zatkanym. Dmuchanie w określonym kierunku można ćwiczyć dmuchając na świeczkę, watkę lub papierek. Umiejętność regulowania kierunku i siły wydechu jest potrzebna przy wymowie głosek. wciąganie powietrza tzw. ssanie w czasie układania i przenoszenia ziarenek grochu lub kuleczek styropianowych czy drobinek papieru za pomocą słomki chrząkanie Polega ono na gwałtownym wyrzucaniu powietrza przez nos, z równoczesnym usiłowaniem zatrzymania go przez uniesienie podniebienia miękkiego (usta przy tym są zamknięte). Ćwiczenie należy stosować z umiarkowaniem, gdyż może spowodować podrażnienie gardła i chrypkę ziewanie Poleca się wykonać wdech, naśladujący ziewanie, a więc z ustami szeroko otwartymi. Wdech powinien być połączony z wymawianiem samogłoski głośno lub szeptem unoszenie i opuszczanie podniebienia miękkiego przy szeroko otwartych ustach i obserwowanie ruchów w lusterku wymawianie krótkiej samogłoski przy szeroko otwartych ustach. W lusterku widoczne są wtedy ruchy podniebienia miękkiego i tylnej ściany gardła gwizdaniePoczątkowo z zatkanym nosem, później stopniowo należy nauczyć się gwizdania bez zaciskania nosa zatrzymywanie powietrza w jamie ustnej. Należy nadąć policzki i utrzymać je w tej pozycji. Początkowo należy nadymać policzki z zatkanym nosem, następnie podczas trzymania powietrza w jamie ustnej, puszczać nos. Część języka należy wsunąć między wargi, aby do zatkania jamy ustnej od tylu nie był wykorzystany grzbiet języka. Powietrze wypuszcza się następnie szybko przez nos. W ten sam sposób nadąć tylko jeden policzek. Ćwiczenie powtórzyć nadymając drugi policzek wciągnąć policzki do wewnątrz jamy ustnej, a następnie rozluźnić je. Powtórzyć to parokrotnie wypowiadanie sylaby apa z przedłużonym momentem zwarcia warg w czasie artykulacji p (spółgłoska p polega na gwałtownym rozwarciu warg przez powietrze, gromadzące się w jamie ustnej z pewnym ciśnieniem; do zgromadzenie powietrza w jamie ustnej konieczne jest zamknięcie jamy nosowej) wypowiadanie sylaby ze spółgłoską p na końcu, przedłużając zwarcie wargowe, np.: ap, op, up, ep, yp, ip wypowiadanie sylab ze spółgłoską p na początku: pa, po, pu, pe, py, pi. Moment zwarcia przy p należy przedłużać masaż Może być wykonany szpatułką lub palcem. Masuje się podniebienie w linii środkowej, poczynając od podniebienia twardego, podniebienie miękkie wtłacza się lekko do góry. Ruch ten powtarza się 10 – 15 razy. Masaż wykonuje się zawsze przed jedzeniem, gdy żołądek jest pusty. Odruchy wykrztuśne są pożądane, ponieważ ćwiczą mięśnie zwierającego pierścienia gardłowego. Podczas masażu należy wymawiać samogłoskę a lub e, gdyż chodzi o wyćwiczenie działania pierścienia zwierającego w czasie mowy Ćwiczenia sprawnościowe aparatu artykulacyjnegoćwiczenia języka: wysunięty język przesuwać poziomo z jednej strony w drugą wysunąć język, skierowany możliwie jak najbardziej w prawą stronę, przesunąć go w linii poziomej w stronę przeciwną, starając się, aby – podczas zmiany pozycji – był jak najdalej wysunięty przesuwać wysunięty język wokół szeroko otwartych ust, tzn. oblizywać dolną i górną wargę oblizywać wargi podczas coraz szerszego ich otwierania wysuwać język w linii prostej jak najdalej na zewnątrz, utrzymując go w płaszczyźnie poziomej wysuwać język jak najdalej z ust i chować go jak najgłębiej do jamy ustnej przesuwać język po zewnętrznych powierzchniach górnych i dolnych zębów opuścić żuchwę i położyć swobodnie bezwładny język na dolnej wardze, ale spłaszczony i rozszerzony tak, że boki jego dotykają kącików warg wysunąć język do przodu w płaszczyźnie poziomej i cofać go do poprzedniej pozycji bezwładnej dotykać czubkiem języka na zmianę dolnych i górnych zębów przy silnie opuszczonej żuchwie wysuwać język „szeroko” w kierunku brody i unosić go do nosa przy opuszczonej żuchwie wysunąć język mimo zbliżonych szczęk: język siłą przeciska się między nimi, górne siekacze skrobią grzbiet języka przesuwać grzbiet języka tak, aby ocierał się o górne zęby, podczas gdy czubek języka przyciśnięty jest do wewnętrznej strony dolnych siekaczy przesuwać czubek języka do zębów po podniebieniu jak najdalej w głąb jamy ustnej przycisnąć mocno język do zębów i cofać go do tyłu silnie trąc nim o dziąsła i podniebienia (aż do wytworzenia mlaskania) wykonać kilkakrotnie mlaskanie czubkiem języka zrobić rurkę z wysuniętego językaćwiczenia warg: ściągnąć usta, jak przy samogłosce u, a następnie spłaszczyć cofając kąciki ust do tyłu, jak przy artykulacji i cofnąć kąciki ust do tyłu a następnie otwierać i zamykać usta wciągać policzki przy zamkniętych ustach cmokanie parokrotne gwizdanie na jednym tonie zamknąć usta i przesuwać je w lewą, a potem prawą stronę utrzymać miedzy ustami ołówek wprawianie ust w drgania (parskanie) ssanie wargi dolnej, następnie górnej dmuchanie na płomień świecy, watkę i drobinki papierućwiczenia żuchwy: opuszczanie i unoszenie żuchwy ku górze wykonywanie ruchów poziomych, raz z wargami rozchylonymi, raz z zamkniętymi ruchy żuchwy raz do przodu raz do tyłućwiczenia podniebienia miękkiego: ziewanie kaszlenie z językiem wysuniętym na zewnątrz jamy ustnej chrapanie na wdechu i wydechu wymawianie sylab: ko, ka, ku, aka, oko, uku oddychanie: wdech przez nos, wydech przez usta zaciśnięty nos: wdech i wydech ustami gęganie jak gąska przy szeroko otwartych ustach i leżącym przy dolnych siekaczach swobodnie języku chuchanie płukanie gardła wciąganie przez rurkę drobinek papieru i przenoszenie ich w inne miejsce Ćwiczenia artykulacyjnećwiczenia na samogłoskach: ćwiczenia rozpoczyna się od samogłosek ponieważ można je najłatwiej uzyskać i są one najmniej unosowione w mowie osób z rozszczepem podniebienia spośród samogłosek najlepsza jest a dlatego pracę rozpoczyna się od niej. Pozostałe samogłoski ćwiczy się w kolejności: o, e, y, u, i każde ćwiczenie artykulacyjne powinno być wykonywane najpierw z zatkanym nosem i powtórzone bez zatkania nosa, by ćwiczący mógł uświadomić sobie różnicę i starał się uzyskać jednakowe brzmienie głoski w obydwu sytuacjach samogłoskę a należy wykrzykiwać głośno, gwałtownie i krótko, co wywołuje silne ruchy podniebienia miękkiego i tylnej ściany gardła. Należy ćwiczyć początkowo przed lustrem, z ustami szeroko otwartymi, obserwując unoszenie się i opadanie małego języczka. To samo ćwiczenie powtarza się kilkakrotnie należy zwrócić uwagę na położenie języka: w czasie wykrzykiwania samogłoski a język powinien leżeć płasko w jamie ustnej, osoby z rozszczepem często unoszą grzbiet języka do góry, zamykając w ten sposób jamę ustną i uniemożliwiając wychodzenie przez nią powietrza. To samo dotyczy innych samogłosek. Przy trudnościach w odpowiednim ułożeniu języka należy użyć szpatułki. samogłoskę a początkowo wykrzykuje się na jednym tonie, potem na dwóch tonach – średnim i wyższym, a następnie jeszcze wyższymćwiczenia na spółgłoskach: ćwiczenia artykulacyjne na spółgłoskach można poprzedzić dmuchaniem w papierowe kulki, tak aby się przesuwały (jednak nie za dużo na raz). Dmuchanie powinno być następnie wykonane z uprzednim zwarciem warg; spowoduje to powstanie głoski p ćwiczenia spółgłosek rozpoczyna się wcześnie i bez względu na to, czy wszystkie samogłoski brzmią czysto, w połączeniach ze spółgłoskami zwartymi p, p’, b, b’, t, t’, d, d’, k, k’, g, g’ samogłoski brzmią lepiej niż w izolacji ćwiczenia rozpoczyna się od spółgłosek najłatwiejszych, tzn. wargowych p, p’, b, b’ , które wymawiane są początkowo z zatkanym nosem w czasie wypowiadanych poszczególnych głosek zwartych przed ustami można trzymać watkę lub kartkę papieru – jej ruchy będą informowały o sile strumienia powietrza wydychanego przez usta; jeśli watka nie będzie się odchylała, znaczy to, że cześć powietrza ucieka nosem spółgłoski ćwiczy się początkowo z samogłoskami pa, pa, pe, pu, pi py, ba... następnie z innymi spółgłoskami w sylabach: apa, opo, upu, epe, ypy, pta, pto, ptu, pty, aba..., druga samogłoska winna być silniejsza i wyższa od pierwszej następnym etapem jest ćwiczenie wymowy wyrazów, w których dana głoska jest na początku, w środku i na końcu utrwalenie uzyskanych dźwięków wymaga pewnego czasu, ponieważ osoba reedukowana nie od razu kojarzy brzmienie „nowej” głoski we własnej mowie z takim samym w mowie prawidłowej innych osób wywoływanie dźwięków wyjaśnienie położenia narządów mowy – proste wskazówki o tym, jakie powinno być ułożenie języka czy warg w niektórych wypadkach ułatwiają artykulację głoski kontrola wzrokowa – prowadzenie ćwiczeń przed lustrem umożliwia ćwiczącemu porównanie własnego układu narządów mowy z tym, jaki mu demonstruje logopeda i odtworzenie pod kontrolą wzrokową układu prawidłowego kontrola dotyku i czucie skórnego – niektóre właściwości artykulacyjne głosek mogą być odbierane czuciem dotyku i czuciem skórnym dłoni i palców wywoływanie głosek przy zastosowaniu metod: fonetycznej, mechanicznej i mieszanej według ustalonych sposobów. Zabawy – ćwiczenia słuchowe Są to zabawy, w których wykorzystujemy instrumenty, nagrania magnetofonowe, własny głos. Dziecko bierze do ręki wybrany obrazek i zgodnie z zaproponowaną regułą gry reaguje na usłyszany dźwięk ruchem: jest dźwięk – dziecko skacze; skakać może też po stole pacynka trzymana w ręce nie ma dźwięku – dziecko, pacynka stoi słychać kilka dźwięków – dziecko, pacynka skacze tyle razy , ile dźwięków słyszy słychać dźwięk wysoki – motyl, samolot leci wysoko słychać dźwięk niski – motyl, samolot leci nisko słychać dźwięk długi – auto, pociąg jedzie długo słychać dźwięk krótki – auto, pociąg jedzie krótko, szybko brak dźwięku – pojazdy stoją słychać dźwięk głośny – chłopiec skacze wysoko i daleko słychać dźwięk cichy – chłopiec skacze nisko i blisko Zabawy rysunkowe – grafomotoryczne obrysowywanie konturów kolorowanie tych rysunków, ćwiczenie może być połączone z rozumieniem wyrazów oznaczających kolory, mówimy np.: pokoloruj rybę na niebiesko itp. uzupełnianie rysunku, dorysowywanie elementów i części rysowanie obrazka według leżącego obok wzoru Ćwiczenia percepcji wzrokowej dopasowywanie obrazka do przedmiotu lub łączenie dwóch obrazków przedstawiających to samo odszukiwanie dwóch takich samych przedmiotów na dużym obrazku dokładanie takich samych, bardzo podobnych lub nieco a nawet znacznie różniących się wyglądem obrazków przedstawiających tą samą rzecz dobieranie przedmiotów do ich konturów na planszy, wkładanie ich do odpowiednich otworów w planszy układanie obrazków według koloru układanie obrazków według kształtu składanie, łączenie w całość rozciętych obrazków Ćwiczenia koordynacji wzrokowo - ruchowej układanie wieży z pudełek, klocków umieszczanie przedmiotu w pustej puszce umieszczanie po jednym koraliku w każdym wgłębieniu wytłoczki samodzielne umieszczanie kółek na paliku umieszczanie patyczków w przygotowanym pudełku z otworami wkładanie ołówków w otwory stojaka zamalowywanie płaszczyzny nawlekanie koralików na patyk, drucik, sznurówkę przymocowywanie spinaczy w zaznaczonych na pudełku miejscach rysowanie palcem na rozsypanej mące czy piasku wykonanie prostej konstrukcji z trzech elementów modelowanie w plastelinie różnorodnych kształtów łączenie dwóch części obrazka przenoszenie pęsetą przedmiotów i umieszczanie w wytłoczce łączenie punktów cięcie nożyczkami po linii przewlekanie sznurka przez otwory rysowanie figur przez łączenie punktów rysowanie figur przez obrysowanie szablonu łączenie punktów w celu uzyskania prostych kształtów Ćwiczenia orientacji przestrzennej określanie położenia poszczególnych przedmiotów w przestrzeni, na obrazku rysowanie przedmiotów w odpowiednim położeniu: dorysuj pod oknem ławkę obok drzewa dorysuj kwiatek dorysuj dym z komina nad drzewami dorysuj chmurkę włosy lalki z prawej strony pomaluj na żółto pomiędzy lakami narysuj piłkę udzielanie słownej odpowiedzi na pytania: gdzie leżą klucze? (na stole) co znajduje się pod krzesłem? (klocek) obok czego stoi krzesło? (obok stołu) kolorowanie obrazka według instrukcji, np.: pola zaznaczone kółko zamaluj na czerwono pola oznaczone kreską zamaluj na niebiesko pola zaznaczone trójkątem zamaluj na czarno utrwalanie rozróżniania stron ciała: pokaż prawą rękę, lewą nogę, prawe oko co masz w lewej ręce, narysuj kreskę z prawej strony kartki śledzenie przedmiotu przesuwanego od lewej do prawej śledzenie linii (odnajdywanie drogi do przedmiotu) określanie kształtów graficznych w powietrzu: figur geometrycznych liter dowolnych kształtów rysowanie z zachowaniem kierunku od lewej do prawej, szlaczków o rozmaitym kształcie, kształtów literopodobnych Ćwiczenia percepcji dźwięków niewerbalnych rozpoznawanie głosów zwierząt różnicowanie dźwięków instrumentów rozpoznawanie dźwięków wydawanych przez różne przedmioty powtarzanie rytmu wystukiwanego ołówkiem na stoliku pod kontrolą wzroku, następnie bez kontroli wzroku Ćwiczenia słuchu fonematycznego, analizy i syntezy dźwiękowej analiza zdania: liczymy, ile wyrazów jest w zdaniu ćwiczenia na sylabach: podział wyrazów na sylaby łączenie sylab w wyraz – terapeuta wypowiada kolejne sylaby, zadaniem dziecka jest wypowiedzenie całego wyrazu liczenie sylab w wyrazach kończenie wyrazów – terapeuta wymawia pierwszą sylabę wyrazu, a dziecko dopowiada resztę ćwiczenia na głoskach (należy pamiętać, że niektóre głoski w wielu wyrazach wymawia się inaczej niż się pisze): podział wyrazów na głoski wyodrębnianie pierwszej głoski w wyrazie wysłuchiwanie ostatniej głoski w wyrazie wyodrębnienie głoski środkowej w wyrazach trzygłoskowych wyszukiwanie obrazków, których nazwy rozpoczynają się tą samą głoską Ćwiczenia pamięci i spostrzegawczości układanie 2-5 obrazków i nazywanie ich, następnie dziecko zasłania oczy, chowa się jeden obrazek, a zadaniem dziecka jest nazwanie brakującego obrazka układanie w pewnej kolejności 2-5 obrazków i nazywanie ich; następnie gdy dziecko nie widzi, zamieniamy obrazki miejscami, a dziecko ma je ułożyć tak, jak leżały na początku układanie 2-5 obrazków, nazywamy je i zasłaniamy kartonikiem, dziecko ma odpowiedzieć tak jak umie, co jest pod poszczególnymi kartonikami, można też schować obrazki pod kolorowe pudełka lub pod ilustracje przedstawiające różne miejsca – wtedy dziecko ma powiedzieć (nazwać przedmiot) przykryty wybieramy kilka obrazków, ale pokazujemy dziecku je kolejno i każdy natychmiast zasłaniamy, zadaniem dziecka jest zapamiętanie wszystkich obrazków – dziecko ma powiedzieć – pokazać na innym zestawie – co widziało po kolei wybieramy 2-5 obrazków i układamy je razem z dzieckiem w różnych miejscach pokoju, dziecko zapamiętuje nazwy miejsca, a następnie jego zadaniem jest przyniesienie odpowiedniego obrazka na naszą prośbę rozpoznawanie obrazka za pomocą dotyku – zabawę można przeprowadzić dopiero wtedy, gdy dziecko posługiwało się wielokrotnie konturowymi obrazkami Ćwiczenia kształtujące myślenie pojęciowe do przedmiotów dokładamy takie same obrazki i podobne obrazki przedstawiające tą samą rzecz dobieramy dwa obrazki z jakichś względów pasujące do siebie: auto + kierownica, jabłko + gruszka, księżyc + gwiazda, drzewo + choinka, choinka + bombka, drzewo + liść, grzyb + kosz, kaczka + kura, kaczka + ryba, kwiat + wazon, choinka + grzyb, kaczka + łabędź, dom + klucz, samolot + motyl, kapelusz + korona, łyżka + widelec, trąbka + gitara, butelka + smoczek, pan + parasol, pani + torebka, chłopiec + byt, chłopiec + dom itd., można tylko układać – dokładać do siebie odpowiednie ilustracje – przedmioty, można też tłumaczyć dziecku, dlaczego do siebie pasują; lub dziecko samo wyjaśnia dlaczego tak, a nie inaczej je ułożyły grupujemy obrazki w większe zbiory: banan + cukierek + cytryna + gruszka + jabłko + jajko (jedzenie), jeż + łabędź + motyl + mysz + pies + ryba + ślimak + wąż (zwierzęta), auto + ciężarówka + samolot (pojazdy), chłopiec + pan + pani (ludzie), dzwon + gitara + trąbka (instrumenty), choinka + drzewo + grzyb + kwiatek + liść (rośliny) itp., można je tylko układać obok siebie, a możemy nazywać zbiory lub tez tłumaczyć, dlaczego do siebie pasują, można też dorysowywać lub dopowiadać, co jeszcze pasuje do danego zbioru ustalamy, co nie pasuje do grupy obrazków lub rzeczywistych przedmiotów: układamy kilka pasujących do siebie obrazków i jeden, który nie pasuje do zbioru, a dziecko powinno go wskazać (np.: jabłko + gruszka + auto + cytryna), potem tłumaczymy, dlaczego ta rzecz nie pasuje do reszty Ćwiczenia wspomagające naukę rozumienia wypowiedzi w czasie ćwiczenia prosimy o podanie obrazka lub zilustrowanie obrazkami czynności, gdy ćwiczymy rozumienie: onomatopei rzeczowników – daj gruszkę, gdzie jest ryba? czasowników – pokaż co pływa, daj mi to co jedzie liczebników – daj dwie zabawki, proszę cztery rzeczy przysłówków – auto jedzie szybko, ślimak idzie powoli wyrażeń przyimkowych – połóż jako na stole, but jest pod szafą prostych zdań – auto jedzie, chłopiec je jabłko, pan ma parasol, pies goni węża, pani maluje pędzlem trudniejszych zdań – pani wącha dwa kwiaty, chłopiec jedzie dużym autem do domu zadajemy zagadki, a dziecko stara się je zrozumieć i wskazać odpowiedź, np.: co ma 4 koła i jedzie po ulicy? Jakie zwierze mieszka w budzie? itp., prawda czy fałsz – dziecko ma za zadanie zrozumieć naszą wypowiedź i ocenić czy jest prawdziwa, czy nie: jabłko jest czerwone – TAK, pies ma dwie nogi – NIE itd., bawimy się w sklep gdzie jesteśmy klientami i chcemy kupić różne rzeczy, a dziecko – sprzedawca ma za zadanie zrozumieć, o co prosimy, np.: dzień dobry, proszę żółtą cytrynę, chciałbym kupić coś co jest potrzebne kiedy pada deszcz itd.; można do zabawy wprowadzić „pieniądze” – karteczki z cyframi i przy okazji – uczymy się liczyć poznajemy cyfry, tworzymy obrazy – na białej kartce układamy obrazki według instrukcji słownej: tu jest mama, tata i pies, na środku stoi dom, z prawej strony rośnie drzewo, pod nim leży łopata, na zakończenie dziecko może opisać swój obrazek, w innej wersji można obrysować kontury lub narysować obrazek według poleceń, opowiadamy i odgrywamy bajki – dziecko przedstawia za pomocą obrazków o czym mówimy w jedno lub kilku zdaniowych historyjkach, np.: chłopiec i pies idą do domu, pan po drabinie wchodzi na drzewo, potem je jabłko i podaje chłopcu gruszkę, odpowiadamy na pytania szczegółowe, ćwiczenie może dotyczyć: pojedynczego obrazka i tego, co na nim widać (ile nóg ma pies? jaki ma kolor?), wiadomości dziecka na temat opowiadanej rzeczy (z czego zrobiona jest żarówka, do czego jest podobna?), opisu dużej ilustracji stworzonej z kilku obrazków (ile drzew rośnie za domem, kto stoi przed domem, jakie ma ubranie, po co trzyma koszyk, co do niego włoży?), zgaduj – zgadula – zadajemy wiele szczegółowych pytań dotyczących obrazka, który dziecko ma w rękach, a dziecko ma tylko powiedzieć lub kiwnąć głową, czy odpowiedź brzmi TAK lub NIE. Np.: gdy dziecko ma obrazek psa: czy to jest do jedzenia? – NIE, czy ma 4 łapy – TAK, czy mieszka w budzie – TAK, czy to jest pies – osiągania celów Realizacja powyżej zaprezentowanego programu wymaga konieczności zastosowania różnorodnych propozycji ćwiczeń usprawniających zawartych w literaturze fachowej oraz opracowanych we własnym zakresie, a także szeregu pomocy dydaktycznych i terapeutycznych. Przewidywane efekty Proponowany program terapeutyczny ma w efekcie systematycznego wdrażania doprowadzić przede wszystkim do: uzyskania warunków anatomiczno – czynnościowych, umożliwiających dziecku prawidłowe oddychanie, funkcjonowanie narządu słuchu oraz opanowanie prawidłowej wymowy zmniejszenia nosowania zwiększenia sprawności mięśnia zwierającego pierścień gardłowy uzyskania koordynacji mięśni oddechowych, fonacyjnych i artykulacyjnych usprawniania funkcji organizmu pośrednio wpływających na rozwój mowyEwaluacja programu Ewaluacja programu dokonywana będzie systematycznie na podstawie obserwacji dziecka, jego aktywności w trakcie prowadzenia terapii i okresowej oceny odnotowywanej w karcie poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka
Pacjent z rozszczepem podniebienia w gabinecie logopedycznym dr Agnieszka Banaszkiewicz Agnieszka Banaszkiewicz, logopeda i neurologopeda, językoznawca, dydaktyk i metodyk logopedii, która od 20 lat prowadzi diagnozę i terapię logopedyczną dzieci oraz dorosłych z różnymi zaburzeniami mowy. Od 2009 roku pracuje regularnie z pacjentami z wadami wrodzonymi twarzoczaszki (np. poważne wady zgryzu, rozszczep podniebienia) w Poradni Ortodontycznej UCS przy Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Wieloletni nauczyciel akademicki w Instytucie Logopedii Uniwersytetu Gdańskiego. Zainteresowania pragmatyczne łączy z pracą naukowo-badawczo-dydaktyczną. Autorka książki i licznych artykułów o tematyce logopedycznej i językoznawczej. Praktyczne aspekty logopedii prezentuje w artykułach ukazujących się m. in. w „Forum Logopedy” oraz prowadząc szkolenia dla logopedów. 09:30 - 15:30 6 godz. Program: 1. Terminy i definicje związane z mową rozszczepową. 2. Klasyfikacje i epidemiologia rozszczepów podniebienia i wargi. 3. Problemy (anatomiczne, funkcjonalne, środowiskowe) osób z wadą rozszczepową i ich wpływ na mowę. 4. Charakterystyczne zaburzenia artykulacji i rezonansu obserwowane w dyslalii rozszczepowej. 5. Diagnozowanie pacjenta z rozszczepem. 6. Zasady prowadzenia terapii pacjenta z rozszczepem. Wskazówki do wywoływania i utrwalania głosek. 7. program terapeutyczny i konspekt zajęć uwzględniający potrzeby pacjenta z mową rozszczepową. Forma: wykład + pokaz filmów + ćwiczenia praktyczne UWAGA: SZKOLENIE BĘDZIE NAGRYWANE. Uczestnicy otrzymają materiały szkoleniowe oraz zaświadczenie o ukończeniu szkolenia. Szkolenia online Pacjent z rozszczepem podniebienia w gabinecie logopedycznym dr Agnieszka Banaszkiewicz (sobota) 09:30 - 15:30 Warunki uczestnictwa Zobacz również:
Publikacje: Zmiany w funkcjonowaniu Poradni Psychologiczno-Pedagogicznych - od 2022 r. Milena StasiakWykaz standaryzowanych narzędzi diagnostycznych stosowanych w diagnozie logopedycznej. Milena StasiakEDL. Materiały profilaktyczne: rozwój mowy małego dziecka Anna PaluchAfazja u dwulatka? u trzylatka? Giełda pracy: Dam pracę Szukam pracy Gdzie studiować: Wybierasz się na studia?Sprawdź listę uczelni! autor: Izabella Tomasiewicz - KorczykZaburzenia mowy u dzieci z rozszczepem podniebienia, wybrane zagadnienia z terapii mowy. Reklama: Internetowa poradnia: Opieka logopedyczna w przedszkolu Programy użyteczne w gabinecie logopedycznym Nagrywanie wad wymowy Forum dyskusyjne: Newsletter: W pole poniżej wpisz swój adres e-mail aby otrzymywać od nas najnowsze informacje.
program terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem podniebienia
