🎉 Art 81 Ust 2 Pr Aut

CAPTION: UST won the UAAP Season 81 women’s table tennis championships. But UST defied all the odds with as Shaeena Ronquillo outlasting De La Salle’s Jhoana Go, 11-5, 6-11, 11-8, 9-11, 11-6 Doszło bowiem do przekroczenia przez ministra Szumowskiego zakresu delegacji ustawowej: przywołany jako podstawa do wydania rozporządzenia art. 46 ust. 2 i 4 ustawy ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi nie uprawniał Ministra Zdrowia do ustanowienia przymusowej kwarantanny wobec osób przekraczających 138 Likes, 3 Comments - Wampstar (@wampstarsu) on Instagram: "art. 81 ust. 2 pr.aut. Tyle chciałabym powiedzieć frajerskiej pale, która bezprawnie udostępn" Wampstar on Instagram: "art. 81 ust. 2 pr.aut. Tyle chciałabym powiedzieć frajerskiej pale, która bezprawnie udostępniła moje prywatne zdjęcia z IG na niesławnym portalu propozycja obejmuje zmniejszenie podstawowego wymiaru czasu pracy — z aktualnych „przeciętnie 40 godzin” tygodniowo do 35 godzin pracy; art. 129 par. 1 kodeksu pracy (projekt) Czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 35 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym Komparatystyczne ujęcie pojęć „wizerunek”, „utrwalanie” i „rozpowszechnianie” w ujęciu art. 23 k.c., art. 81 ust. 1 pr. aut. oraz art. 191a k.k. [REVIEW] Karolina Witczak - 2017 - Filozofia Publiczna I Edukacja Demokratyczna 6 (2):81-108. Prawne zagadnienia ochrony wizerunku. Zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: prawo autorskie) rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby portretowanej. Przy czym przy braku wyraźnego zastrzeżenia zezwolenie nie jest wymagane, jeżeli osoba ta otrzymała umówioną zapłatę za pozowanie. Oznacza to, że wykorzystanie wizerunku uczestnika w reklamie imprezy masowej nastąpiło na podstawie udzielonej zgody. art. 81 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. 1. Rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. W braku wyraźnego zastrzeżenia zezwolenie nie jest wymagane, jeżeli osoba ta otrzymała przekładając z górnolotnego na język praktyczny: skoro policjant nie wyraził zgody na rozpowszechnienie jego wizerunku,a nie nie jest on osobą publicznie znaną (w rozumieniu art. 81 ust. 2 pr.aut., por. „Rozpowszechnianie wizerunku osoby bez jej zgody”), to pokazanie fotografii prezentującej jego fizys może być traktowane jako As amended through August 24, 2023. Rule 2.11 - Disqualification. (A) A judge shall disqualify himself or herself in any proceeding in which the judge's impartiality might reasonably be questioned, including but not limited to the following circumstances: (1) The judge has a personal bias or prejudice concerning a party or a party's lawyer, or Niemniej warto pokusić się o skreślenie paru zdań o tym jak wygląda odpowiedzialność rozpowszechnianie zdjęć bez zgody autora (na przykład po wygaśnięciu umowy licencyjnej) — oraz jak fotograf może próbować wykazać autorstwo zdjęć cyfrowych (na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 13 listopada 2015 r., (sygn Z jednej strony w tej sytuacji mamy przepis, który upoważnia sąd do zawieszenia postępowania (art. 177 par. 1 ust. 6 kpc) — z drugiej zaś normę nakazującą sądowi obligatoryjne umorzenie postępowania po roku zawieszenia (art. 182 par. 1 kpc). z kodeksu postępowania cywilnego: art. 177. § 1. Sąd może zawiesić postępowanie z urzędu: W przypadku gdy budowanie zdolności partnerów społecznych i organizacji społeczeństwa obywatelskiego zostanie wskazane w stosownym zaleceniu dla poszczególnych krajów przyjętym zgodnie z art. 121 ust. 2 i art. 148 ust. 4 TFUE, dane państwo członkowskie przeznacza na ten cel odpowiednią kwotę wynoszącą co najmniej 0,25 % swoich cph0H. © yong hian lim - Na gruncie polskiego prawa rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. Oznacza to, że na upublicznianie wizerunku w formie zdjęć czy filmów, wymagana jest, co do zasady, zgoda tej osoby. Wizerunek chroniony jest zarówno przez przepisy kodeksu cywilnego, jak i przez przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wizerunek to zespół cech, tworzących niepowtarzalny, wyjątkowy i rozpoznawalny obraz danej osoby. Może być on utrwalony na fotografii, rysunku czy portrecie malarskim. Co więcej, „ochroną z art. 23 KC objęty jest nie tylko przykładowo wymieniony w tym przepisie wizerunek człowieka ale także emitowany np. w telewizji jego głos.” (wyrok SA w Gdańsku z dnia 21 czerwca 1991 r., I ACr 127/91, OSA 1992, z. 1, poz. 8). Dobra osobiste, w tym wizerunek są chronione przez przepisy kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 24 ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. Gdy naruszenie zostało już dokonane, może on także żądać od osoby, która dopuściła się naruszenia, dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności złożenia oświadczenia, przybierającego najczęściej formę przeprosin lub sprostowania. Art. 24 przewiduje również możliwość żądania zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę powstałą w wyniku naruszenia lub zagrożenia naruszeniem dobra osobistego. Natomiast, jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może domagać się również jej naprawienia. Polskie prawo w sposób szczególny chroni niektóre dobra osobiste, zapewniając im ochronę w przepisach pozakodeksowych. Taka ochrona przewidziana jest dla wizerunku, na którego rozpowszechnianie, zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wymagane jest zezwolenie osoby na nim przedstawionej. Należy zwrócić uwagę, że powyższy artykuł reguluje wyłącznie kwestię rozpowszechniania wizerunku, czyli jego upublicznianie dające możliwość zapoznania się z nim nieokreślonej grupie osób. Samo bezprawne tworzenie wizerunku pozostaje więc poza regulacją art. 81 pr. aut. i oceniane może być w świetle omówionych wyżej art. 23 i 24 Wizerunek osoby, co do zasady, może być więc rozpowszechniany wyłącznie za zgodą osoby na nim przedstawionej. Zgoda ta nie wymaga określonej formy, ale nie może być dorozumiana. Brak sprzeciwu nie może być więc interpretowany jako wyrażenie zgody na rozpowszechnianie wizerunku. Co więcej, osoba udzielająca zgody „musi mieć pełną świadomość nie tylko formy przedstawienia jej wizerunku, ale także miejsca i czasu publikacji, zestawienia z innymi wizerunkami i towarzyszącego jej komentarza” (wyrok SA w Warszawie z dnia 12 lutego 1998 r., I ACa 1044/97, LEX nr 81433). Osoba, której wizerunek jest rozpowszechniany musi nie tylko wyrazić na to zgodę ale powinna określić również sposób jego wykorzystania i być świadomą konsekwencji z tego wynikających. Biorąc pod uwagę powyższe argumenty podnosi się również, że zezwolenie nie może mieć charakteru abstrakcyjnego, wyrażającego możliwość dowolnego rozpowszechniania wizerunku, a powinno ono odnosić się do wyznaczonych sposobów i okoliczności wykorzystania. Osobie, której wizerunek jest rozpowszechniany bez jej zgody, przysługują roszczenia z art. 78 ust. 1 pr. aut. Przede wszystkim, osoba ta może żądać zaniechania bezprawnego rozpowszechniania jej wizerunku oraz żądać od osoby, która dopuściła się naruszenia, dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności aby złożyła publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Jeżeli naruszenie było zawinione, sąd może przyznać odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub - na żądanie pokrzywdzonego - zobowiązać sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez pokrzywdzonego cel społeczny. Istnieją dwa wyjątki od konieczności uzyskania zgody do rozpowszechniania wizerunku, przewidziane w art. 81 ust. 2 pr. aut. Pierwszy z nich dotyczy osób powszechnie znanych, jeżeli ich wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nich funkcji publicznych, w szczególności politycznych, społecznych czy zawodowych. Drugi wyjątek dotyczy osób stanowiących jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza. Wizerunek tych osób nie może być istotnym elementem będącym centrum kompozycji, a stanowi raczej dodatek, niewnoszący nowej wartości. W dwóch powyższych przypadkach uzyskanie zgody na rozpowszechnianie wizerunku nie jest wymagane. Pobierz załącznik: .txt (0 Pobrań) Najnowsze od Administrator Infinite Dimensions - International Innovation Summit Prawnicze Targi Praktyk i Pracy - aktualna edycja - 11 maj 2022 r. Prawo Sport Finanse 2021 Trzy pierwsze miejsca w trzeciej edycji konkursu Tax Everest na najlepsze podatkowe prace magisterskie Ogólnopolska Konferencja Naukowa "Prawo, sport, medycyna" [responsivevoice_button voice="Polish Female" buttontext="Przeczytaj na głos tekst artykułu."]Ochrona wizerunku personelu jednostki wizerunku personelu jednostki medycznej. Wizerunek to dane osobowe, które w zależności od stanu faktycznego będą stanowiły informację o zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osobie fizycznej. Forma jego utrwalenia nie ma tu większego znaczenia natomiast istotne będzie, jakie narzędzia zostaną wykorzystane do jego przetwarzania. Wizerunek obejmuje zarówno zdjęcie jak i np. nagranie z monitoringu. Sposób przetwarzania wizerunku pozwoli na rozstrzygnięcie czy w przypadku wykorzystania konkretnego wizerunku dochodzi do przetwarzania danych zwykłych czy szczególnej kategorii. Wizerunek twarzy może stać się np. danymi określanymi jako szczególnie chronione, jeśli jego przetwarzanie odbywa się przy użyciu specjalnych technik takich jak techniki dla celów osobistych, domowych. W przypadku, kiedy przetwarzanie (np. nagrywanie) wizerunku innej osoby ma służyć celom osobistym i domowym to powinno ono zostać poprzedzone uzyskaniem zgody w sensie potocznym. Nie jest to wymagane z punktu widzenia przepisów prawa ale zasady współżycia społecznego nakazują uszanować fakt, że ktoś może sobie nie życzyć, aby go nagrywać czy robić zdjęcia podczas, gdy wykonuje swoją pracę, odpoczywa itd. Każdy, kto chciałby wykorzystać wizerunek innej osoby w celach wykraczających poza osobiste i domowe np. pracodawca wizerunki swoich pracowników , czy pacjent wizerunek personelu szpitala nie może zapominać zarówno o regulacjach RODO[1], jak i o przepisach ustawy o pr. aut.[2].Rozpowszechnianie do zasady, zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o pr. aut. nie można rozpowszechniać cudzego wizerunku bez zgody osoby na nim przedstawionej z następującymi wyjątkami:Osoba, której wizerunek ma być rozpowszechniony jest osobą powszechnie znaną, a jej wizerunek utrwalono w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych (w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych);Wizerunek osoby stanowi jedynie szczegół całości takiej jak: zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza;Osoba otrzymała umówioną zapłatę za rozpowszechnianie wizerunku jest bezprawne. W pozostałych przypadkach rozpowszechnianie wizerunku bez wymaganej prawem zgody jest bezprawne. Wynika to z ochrony dóbr osobistych jednostki oraz konieczności zapewnienia jej wyłącznego prawa do decydowania o rozpowszechnianiu własnego wizerunku. Rozpowszechnianie wizerunku zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 3) ustawy o pr. aut. oznacza udostępnienie go publicznie w jakikolwiek sposób, czyli np. umieszczenie zdjęcia na portalu społecznościowym, w stopce służbowych wiadomości, w folderze reklamowym przekazywanym potencjalnym kontrahentom itp. Jednocześnie rozpowszechnianie wizerunku stanowi bez wątpienia przetwarzanie danych osobowych, o którym mowa w art. 4 ust. 2 RODO. Oznacza to, że aby mieć prawo do rozpowszechniania wizerunku innej osoby trzeba wykazać się posiadaniem przesłanek legalizujących z przesłanek będzie zgoda osoby, której wizerunek ma być rozpowszechniany, wyrażona na podstawie art. 81 ust. 1 ustawy o pr. aut. w związku z art. 6 ust. 1 lit. a) RODO. Zgoda taka musi spełniać następujące wymogi: być dobrowolna, konkretna, świadoma i jednoznaczna. Oznacza to, że Administrator danych osobowych, zgodnie z motywem (42) RODO jest zobowiązany przygotować oświadczenie o wyrażeniu zgody w formie zrozumiałej i łatwo dostępnej, jasnym i prostym językiem i niezawierające nieuczciwych warunków. Oświadczenie takie powinno zawierać tożsamość Administratora danych oraz zamierzone cele przetwarzania danych gruncie przepisów ustawy o pr. aut. ważne jest, aby osoba wyrażająca zgodę miała świadomość w jaki sposób jej wizerunek będzie rozpowszechniany. Oznacza to, że taka zgoda nie może być zbyt ogólna, a osoba, której dane dotyczą znała okoliczności, w których wizerunek może być upubliczniany, w tym formę przedstawienia wizerunku, miejsce, czas publikacji, a także to, jakim ewentualnym komentarzem wizerunek będzie danych osobowych musi pamiętać również o tym, że osoba, która wyrazi zgodę na rozpowszechnianie wizerunku ma prawo do odwołania tej zgody zarówno na gruncie ustawy o pr. aut. jak i RODO. W przypadku ustawy o pr. aut. zgoda na rozpowszechnianie wizerunku może być odwołana w każdym czasie, chyba, że odwołanie to staje się bezprzedmiotowe, ponieważ interes majątkowy został już zrealizowany, np., gdy zdjęcie zostało już upublicznione w sposób ustalony pomiędzy stronami. Odwołanie takie działa więc od chwili złożenia stosownego oświadczenia woli na przyszłość. Na gruncie tej ustawy osoba, której wizerunek dotyczy będzie miała również możliwość zakazania rozpowszechniania swojego wizerunku, jeśli w świetle nowych okoliczności, czynność ta będzie naruszać inne jej prawa osobiste, np. prawo do przypadku zgody wyrażonej na podstawie RODO zgoda na przetwarzanie danych w postaci wizerunku może być odwołana w każdym czasie, przy czym pozostanie ona bez wpływu na zgodność z prawem takiego przetwarzania przed jej wycofaniem. Sytuacja mocno się skomplikuje w przypadku, kiedy Administrator danych osobowych rozpowszechni już wizerunek danej osoby, a ona zażąda realizacji prawa z art. 17 RODO do bycia zapomnianym. Wówczas Administrator danych osobowych będzie zobowiązany podjąć rozsądne działania w celu poinformowania innych administratorów przetwarzających ten wizerunek, że osoba żąda realizacji prawa do bycia zapomnianym a tym samym np. usunięcia wszystkich linków do tych danych oraz ich sytuacji, w której zgoda na przetwarzanie wizerunku miałaby być pobierana przez pracodawcę od pracownika Administrator danych osobowych musi mieć świadomość, że, zgodnie z motywem (43) RODO, zgoda nie powinna stanowić ważnej podstawy prawnej przetwarzania danych w szczególnych przypadkach, tj., gdy istnieje wyraźny brak równowagi między osobą, której dane dotyczą a Administratorem danych osobowych czy gdy Administrator danych osobowych jest organem publicznym. W takich sytuacjach jest mało prawdopodobne by zgoda została wyrażona dobrowolnie. Zgody, bowiem nie uważa się za dobrowolną wówczas, gdy istnieje brak równowagi miedzy stronami a w przypadku relacji pracodawca-pracownik taka sytuacja jest bardzo uzasadniony interes administratora danych osobowychInną przesłanką legalizującą dla przetwarzania tych danych może być także art. 6 ust. 1 lit. f), RODO, czyli konieczność przetwarzania do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez Administratora danych osobowych. Zastosowanie tej przesłanki wymaga przeprowadzenia tzw. testu równowagi, który służy ustaleniu, czy interesy lub podstawowe prawa i wolności osoby nie mają charakteru nadrzędnego w stosunku do interesów Administratora danych osobowych. Test musi zostać przeprowadzony przed rozpoczęciem przetwarzania danych, ponieważ od jego wyniku zależy to czy Administrator danych osobowych będzie mógł się powołać przy przetwarzaniu na podstawę z art. 6 ust. 1 lit. f) ocena planowanego rozstrzygnięcia. Administrator danych osobowych powinien oceniać niezbędność przetwarzania na podstawie prawnie uzasadnionego interesu odrębnie dla konkretnych kategorii danych. Np. w sytuacji przetwarzania wizerunku pracowników np. na identyfikatorach czy kartach dostępu do pomieszczeń pracodawca będzie mógł się powołać na prawnie uzasadniony interes wówczas, gdy wizerunek będzie tam zamieszczany ze względów bezpieczeństwa (konieczność weryfikacji osób mających dostęp do pomieszczenia objętego szczególnymi wymogami bezpieczeństwa). Przesłanka ta w wielu przypadkach nie będzie stanowiła podstawy dla przetwarzania polegającego na rozpowszechnianiu wizerunku, chociaż wyjątkiem od tej zasady może być np. umieszczenie wizerunku rzecznika prasowego danej organizacji na jej stronie pacjent może nagrać przebieg wizyty lekarskiej bez zgody przez pacjenta lub osobę mu towarzyszącą przebiegu wizyty lekarskiej bez zgody lekarza stało się w obecnych czasach coraz bardziej powszechne. Pacjenci za pomocą dowodu z nagrania starają się wykazać, że zachowanie lekarza było nieodpowiednie lub, że np. dokumentacja medyczna jest prowadzona w sposób nieprawidłowy, ponieważ lekarz nie dokonuje do niej wpisu wszystkich informacji, które mu pacjent przekazuje. Samo nagrywanie przez pacjenta jego własnej wizyty nie stanowi przestępstwa w rozumieniu przepisów ustawy Pacjent jest bowiem uprawniony do uzyskiwania informacji o swoim stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. Sytuacja, w której pacjent na swojej wizycie nagrywa wyłącznie dźwięk niczym nie różni się od tej, w której zapisywałby sobie zalecenia lekarskie na kartce papieru. Lekarz nie może odmówić pacjentowi udzielenia informacji o stanie zdrowia powołując się na brak zgody na nagrywanie rozmowy. Odmowa taka mogłaby być bowiem uznana za naruszenie podstawowego prawa pacjenta, jakim jest prawo do informacji o stanie zdrowia.[4]Nagranie przez pacjenta własnej wizyty. Samo nagrywanie przez pacjenta jego własnej wizyty nie stanowi przestępstwa w rozumieniu przepisów ustawy Pacjent jest bowiem uprawniony do uzyskiwania informacji o swoim stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. Inaczej sytuacja wygląda wtedy, kiedy obca osoba, nieupoważniona przez pacjenta do uzyskiwania informacji o jego stanie zdrowia, nagrałaby cudzą rozmowę. Tego typu działanie może zostać uznane za przestępstwo zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do lat 2, z art. 267 § 3 a ujawnienie nagranej w ten sposób rozmowy za przestępstwo z art. 267 § 4 Zgodnie z treścią art. 267 § 3 karze podlega ten, kto w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, posługuje się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym albo innym urządzeniem lub oprogramowaniem. Takim urządzeniem może być każde służące do rejestracji dźwięku i obrazu, a więc np. telefon komórkowy, kamera, aparat fotograficzny czy rejestrowanie przebiegu wizyty nie wymaga zgody lekarza a konieczność jej uzyskania pojawia się dopiero w momencie publikacji nagrania ujawniającego wizerunek i dopiero to opublikowanie może powodować powstanie odpowiedzialności po stronie nagrywającego. Potajemne rejestrowanie rozmów narusza zagwarantowane w art. 49 Konstytucji RP prawo do wolności i ochrony tajemnicy komunikowania się oraz może zostać uznane za ingerencję w dobra osobiste osoby nagrywanej. Nie oznacza to jednak, że w każdym przypadku sąd uzna takie nagranie za naruszenie dóbr osobistych lekarza. Zgodnie z art. 24 ochrona przysługuje jedynie przed bezprawnym naruszeniem dobra osobistego, co oznacza, że jeśli działanie było zgodne z zasadami współżycia społecznego lub też zmierzało do ochrony uzasadnionego interesu społecznego lub prywatnego to nie będzie ono nosiło cech bezprawności. Pacjent może bowiem próbować dowodzić, że nagranie którego dokonał było uzasadnione i usprawiedliwione koniecznością ochrony większego dobra niż tajemnica komunikowania się czyli jego zdrowia i życia lub potrzebą wykazania nagannego zachowania lekarza czy funkcjonowania podmiotu leczniczego, którego działalność jest finansowana ze środków przez pacjenta nagrania bez zgody lekarza. Z inną sytuacją w sensie prawnym mamy do czynienia wówczas, gdy pacjent zarejestruje obraz i dźwięk podczas swojej wizyty lekarskiej ,a następnie opublikuje takie nagranie bez zgody lekarza np. na portalach społecznościowych. Takie działanie narusza w szczególności przepisy art. 81 ust. 1 ustawy o pr. aut., ponieważ rozpowszechnianie wizerunku wymaga wyraźnej zgody nagrywanego. Jeżeli lekarz nie wyraził zgody na rozpowszechnianie swojego wizerunku może dochodzić swoich praw przed sądem cywilnym. Środki ochrony razie rozpowszechniania wizerunku osoby na nim przedstawionej bez wymaganego prawem zezwolenia przysługują roszczenia wymienione w art. 78 ust. 1 ustawy o pr. aut. tj. żądanie zaniechania rozpowszechniania wizerunku, usunięcia skutków niezgodnego z prawem rozpowszechniania czy też żądanie odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia lub przekazania określonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Oczywiście osobie, której wizerunek jest przetwarzany niezgodnie z przepisami prawa przysługuje również prawo do złożenia skargi do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych oraz prawo ochrony prawnej przed której wizerunek rozpowszechniono bezprawnie może dochodzić swoich roszczeń na gruncie art. 448 w związku z art. 24 ponieważ wizerunek jest traktowany jako dobro osobiste w rozumieniu art. 23 Z tego względu może domagać się zaniechania działania zagrażającego jego dobru osobistemu zadośćuczynienia pieniężnego lub np. zapłaty określonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Może również żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia podjęła czynności konieczne do usunięcia jego skutków. W przypadku, gdy została wyrządzona szkoda majątkowa poszkodowany może wnosić o jej naprawienie na zasadach ogólnych, czyli wykazując działanie szkodzące, szkodę oraz związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem a powstaniem szkody. Oznacza to, że jeśli poszkodowany domaga się zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie środków ochrony naruszonych dóbr osobistych (art. 448 w związku z art. 24 § 1 to przesłanką roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia jest tu wykazanie przez pokrzywdzonego faktu naruszenia konkretnego dobra osobistego oraz doznania krzywdy na skutek owego naruszenia. Skoro natomiast art. 24 § 1 formułuje domniemanie bezprawności naruszenia dóbr osobistych, zatem to na pozwanym ciąży obowiązek wykazania, że jego działanie naruszające dobra osobiste powoda nie było z art. 24 § 3 roszczenia te mogą być dochodzone łącznie z roszczeniami wynikającymi z art. 78 ust. 1 ustawy o pr. podstawę dochodzenia roszczeń odszkodowawczych z tytułu poniesionej szkody majątkowej lub niemajątkowej daje osobie, której dane były przetwarzane niezgodnie z prawem, również art. 82 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)[2] Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych ( z 2020 r. poz. 288)[3] Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks Karny ( z 2020 r. poz. 568 ze zm.)[4] Sąd Apelacyjny w Poznaniu wskazał w wyroku z dnia 8 marca 2018 r. (I A Ca 917/17), że naruszenie prawa pacjenta do informacji występuje już z chwilą nieudzielenia pacjentowi informacji, bez względu na to, czy wystąpiły skutki w postaci uszkodzenia lub rozstroju zdrowia.[5] Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny ( z 2020 r. poz. 875) Problematyczne jest nadal to, czy w art. 23 i art. 81 ust. 1 mowa jest o tym samym, czy też o różnych dobrach. Według pierwszego poglądu28 zarówno ochrona z kodeksu cywilnego (art. 23), jak i prawa au-torskiego (81 ust. 1) dotyczy tego samego dobra prawnego. Funkcją art. 81 ust. byłoby w takim wypadku jedynie dookreślenie, doprecyzowanie zakresu ochrony wizerunku statuowanej przez przepisy kodeksu cywilne-go. Za takim poglądem zdaniem jego zwolenników przemawiać mają argu-menty natury systemowej i celowościowej. Zatem wizerunek, niezależnie od tego, czy dochodzimy jego ochrony na podstawie przepisów czy prawa autorskiego, powinien być rozumiany jednakowo – jako „ustale-nie obrazu fizycznego zdatne do zwielokrotniania i do rozpowszechnienia”29. 26 Por. K. Czyżewski, s. 247. 27 T. Grzeszak, s. 543. Pewne wątpliwości może budzić to, jak dobro osobiste może zostać „od-kryte” – autorce chodziło tu zapewne o ustalenie przez sądy istnienia takiego dobra. 28 Reprezentowanego przez A. Matlak, s. 321. 29 Ibidem. Reprezentowany jest również pogląd odmienny30, według którego, sko-ro mamy dwa różne reżimy ochsko-rony wizerunku, to w każdym z nich po-winniśmy to pojęcie rozumieć odmiennie. Wynika ono z tezy, że art. 23 pełni inną funkcję niż art. 81 – upraszczając nieco te rozważania można powiedzieć, że art. 23 chroni osobę przed naruszeniem jej in-nych dóbr osobistych (jak prywatność, cześć, godność) za pośrednictwem wizerunku (np. opublikowanie w prasie karykatury obrażającej jakąś oso-bę), zaś art. 81. ust. 1 chroni swobodę, dowolność jednostki ludzkiej w decydowaniu, czy i w jaki sposób jej podobizna zostanie rozpowszech-niona (dla przyznania ochrony nie jest konieczne wykazanie naruszenia żadnego innego dobra osobistego), i jednocześnie interes ekonomiczny, jaki z wizerunkiem niektórych osób może się wiązać (znani aktorzy, spor-towcy). Zatem wizerunek z art. 81 ust. 1 to „odwzorowanie fizycz-nych cech człowieka, ewentualnie w połączeniu z charakterystycznymi dla niego rekwizytami ubioru”,31 pozwalającymi na identyfikację takiej osoby (taka definicja może być zakwalifikowana do pierwszej grupy poglą-dów na temat istoty wizerunku – o której była mowa wyżej – utożsamiają-cej go z wyglądem danej osoby). To samo pojęcie w art. 23 oznacza zaś „obraz postaci człowieka” jaki powstaje w odbiorze publicznym32, od-wzorowanie cech fizycznych osoby (jest to zatem definicja podobna do tej, którą zaproponował S. Grzybowski). Dalej autorka tego poglądu twierdzi, że pomiędzy tak rozumianymi przepisami art. 23 i 81 zachodzi kumulatywny zbieg przepisów (co oznacza, że pokrzywdzony może domagać się ochrony bądź na podsta-wie jednego przepisu, bądź drugiego, ale może również połączyć roszcze-nia z obu podstaw33). Zauważyć należy, że istotnie bardzo często będzie tak, że naruszenie swobody dysponowania własnym wizerunkiem będzie jednocześnie naruszeniem innego dobra osobistego (cześć, prywatność). Może być jednak tak (jak w podawanym przez E. Traple przykładzie za-mieszczenia czyjejś fotografii na wystawie, bez zgody osoby przedstawio-30 E. Traple, s. 813-816. 31 Ibidem, s. 816. 32 Ibidem, s. 816. 33 Z. Radwański, A. Olejniczak, Prawo zobowiązań. Cześć ogólna, Warszawa 2005, s. 365. nej), że nie dojdzie do naruszenia żadnego innego dobra prawnego poza wizerunkiem34. Wtedy zaś osoba przedstawiona będzie mogła zakazać roz-powszechniania wizerunku tylko na podstawie art. 81 ust. 1 rosz-czenie zaś oparte na podstawie art. 23 rozumianego tak jak powyżej, będzie niezasadne ze względu na brak naruszenia innego dobra osobistego. Nie można zatem w takiej sytuacji mówić o kumulatywnym zbiegu przepi-sów. Z poglądem o „wielości wizerunków” w prawie polskim trudno się zgo-dzić także z innego względu. E. Traple twierdzi, iż w art. 23 chodzi o ochronę wartości idealnej, jaką jest „poszanowanie spokoju psychicznego człowieka”35, stąd zaś ma wynikać, iż tylko takie rozpowszechnienie wize-runku, które uderza jednocześnie w inne dobra wymienione w tym przepi-sie (cześć) bądź chronione przez orzecznictwo (prywatność, kult pamięci bliskiej osoby zmarłej), mieści się w hipotezie norm z art. 23 i 24 Moż-na jedMoż-nak bronić także poglądu odmiennego. Kierując się niezachwianą wiarą w racjonalność polskiego ustawodawcy, należy stwierdzić, iż taki właśnie ustawodawca nie wymieniałby wyraźnie w treści przepisu osobne-go dobra, jakim jest wizerunek, tylko po to, aby za jeosobne-go pośrednictwem chronić inne dobra również wymienione w art. 23 bądź te, których ochronę za zasadną uzna orzecznictwo (poprzestałby zatem na wyraźnym wyszczególnieniu czci). Gdyby przyjąć pogląd cytowany wyżej, umiesz-czenie wizerunku w treści art. 23 byłoby pozbawione sensu, gdyż to nie on jest chroniony, ale inne dobra osobiste – sam wizerunek pełni tylko rolę środka, narzędzia do dokonywania ich naruszeń. Należy zatem moim zdaniem za trafny uznać pogląd odmienny, a mianowicie, że „wizerunek jest samodzielnym dobrem osobistym, nie stanowi jedynie przejawu, czy specjalnego aspektu prywatności”36 czy innego dobra osobistego. 34 W szczególności nie dojdzie wtedy moim zdaniem do naruszenia „spokoju psychicznego związanego ze sferą prywatności” (co sugeruje wspomniana Autorka), gdyż wizerunek przedstawiony na konkret-nej fotografii nie musi wiązać się w żaden sposób ze sferą życia rodzinnego, prywatnego czy intymne-go danej osoby (np. przypadkowa osoba została uwieczniona w trakcie spaceru ulicami Krakowa). Je-śli w takiej sytuacji zostanie wniesione powództwo, to głównie dla ochrony interesów majątkowych – tzn. uzyskania wynagrodzenia za rozpowszechnianie wizerunku. 35 E. Traple, s. 814. Reasumując, art. 23 nie stanowi zatem podstawy do opracowania innej definicji wizerunku, niż tej przyjętej na gruncie prawa autorskiego. W obu przypadkach chodzi o to samo dobro (które można naruszyć niezależnie od innych), zawsze zachodzi zbieg kumulatywny przepisów, a tylko od wy-boru pokrzywdzonego zależałoby, czy będzie dochodził swych roszczeń z art. 23 w zw. z 24 czy art. 81 ust. 1 czy z obu tych przepisów. Koniec powyższym wątpliwościom mogłaby przynieść postulowana przez wielu przedstawicieli doktryny ( J. Bartę i R. Markiewicza37, A. Matlaka38) interwencja ustawodawcy i uregulowanie ochrony wizerunku wyłącznie w kodeksie cywilnym (połączone z uchyleniem art. 81 i 83 Potwierdzałoby to definitywnie jednolitość pojęcia „wizeru-nek” na gruncie prawa polskiego. Autorzy artykułu: dr Joanna Łuczak-Tarka oraz apl. adw. Adrianna do wizerunku podlega ochronie na gruncie ustawy z dn. 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych[1] (dalej: Pr. Aut.). Ustawa ta nie zawiera co prawda legalnej definicji wizerunku, to jednak w doktrynie i orzecznictwie interpretuje się to pojęcie szeroko, uznając za wizerunek „wytwór niematerialny, który za pomocą środków plastycznych przedstawia rozpoznawalną podobiznę danej osoby (lub danych osób)”[2], przy czym do kategorii tej zalicza się nie tylko portret czy fotografię, ale też karykaturę, maskę artystyczną, a nawet body art[3]. Jednocześnie, wizerunek jest daną osobową, która w zależności od stanu faktycznego będzie stanowiła informację o zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osobie fizycznej. Forma jego utrwalenia nie ma tu zasadniczego znaczenia, tzn. może to być zarówno zdjęcie czy nagranie z monitoringu. Istotne jednak będą narzędzia wykorzystywane w takim procesie – to one pozwolą na rozstrzygnięcie, czy w przypadku wykorzystywania konkretnego wizerunku dochodzi do przetwarzania danych zwykłych czy danych szczególnej kategorii. Wizerunek twarzy może stanowić daną biometryczną[4], jeśli jego przetwarzanie odbywa się przy użyciu specjalnych technik, takich jak techniki biometryczne[5]. Dlatego też administrator wykorzystując wizerunek np. swoich pracowników nie może zapominać zarówno o regulacjach RODO, jak i o przepisach prawa wizerunku – kiedy konieczna jest zgoda?Co do zasady, zgodnie z art. 81 ust. 1 Pr. Aut. nie można rozpowszechniać cudzego wizerunku bez zgody osoby na nim przedstawionej. Reguła ta doznaje trzech wyjątków:osoba, której wizerunek ma być rozpowszechniony, jest osobą powszechnie znaną, a jej wizerunek utrwalono w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych (w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych);wizerunek osoby stanowi jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza, lub też;osoba otrzymała umówioną zapłatę za pozostałych przypadkach rozpowszechnianie wizerunku bez wymaganego prawem zezwolenia jest bezprawne. Wynika to z ochrony dóbr osobistych jednostki oraz konieczności zapewnienia jej wyłącznego prawa do decydowania o rozpowszechnianiu własnego pojęciem „rozpowszechniania” wizerunku, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt) 3 Pr. Aut., należy rozumieć udostępnienie go publicznie w jakikolwiek sposób. Będzie nim więc co do zasady np. umieszczenie zdjęcia pracownika na portalu społecznościowym firmy, w stopce wiadomości e-mail wysyłanych do klientów czy w folderze reklamowym przekazywanym potencjalnym kontrahentom na międzynarodowych targach branżowych. Jednocześnie rozpowszechnianie wizerunku stanowi bez wątpienia przetwarzanie danych osobowych, o którym mowa w art. 4 ust. 2 RODO. Należy zatem odwołać się do przesłanek legalizujących przetwarzanie – a w analizowanym przypadku do zgody (do której nawiązuje także Pr. Aut.) i realizacji prawnie uzasadnionych interesów które musi spełniać zgodaPrzepisy prawa autorskiego nie precyzują, jakie warunki musi spełniać prawnie wiążąca zgoda na rozpowszechnianie wizerunku. Stąd wiele wątpliwości, które częściowo rozstrzygane są przez orzecznictwo. Z pewnością zgoda musi być wyrażona wprost i to w sposób niebudzący wątpliwości; nie można jej domniemywać – podobnie jak w przypadku zgody na przetwarzanie danych osobowych. Przykładowo, sam brak sprzeciwu wobec fotografowania, a nawet pozowanie do zdjęć, może oznaczać jedynie zgodę na utrwalenie wizerunku, ale nie na jego rozpowszechnianie (zob. wyr. SA w Poznaniu z r., I ACa 246/05, niepubl.; wyr. SA w Warszawie z r. I ACa 509/04, niepubl.). Mimo takiego rygoryzmu, prawo nie ustanawia żadnych wymogów co do formy zgody, tzn. może być ona wyrażona przez każde zachowanie ujawniające wolę danej osoby w sposób dostateczny, w tym ustnie lub w postaci RODO także nie wprowadzają wymogów dotyczących formy wyrażenia zgody na przetwarzanie. Istotna będzie jednak możliwość wykazania przez administratora, z uwagi na zasadę rozliczalności[6], która z przesłanek legalizujących została spełniona, a w przypadku rozpowszechniania wizerunku, że podmiot danych wyraził zgodę na przetwarzanie danych poprzez jego upublicznienie. Zgoda taka musi również kumulatywnie spełnić następujące wymogi tzn. być dobrowolna, konkretna, świadoma i jednoznaczna[7].Na gruncie przepisów prawa autorskiego ważne jest, aby osoba wyrażająca zgodę miała świadomość w jaki sposób jej wizerunek będzie rozpowszechniany – zdarza się bowiem, zwłaszcza w przypadku tzw. zgód blankietowych, zezwalających na rozpowszechnianie wizerunku w dowolny sposób, że sądy przyjmują nieważność tego typu zezwolenia w zakresie, w jakim udzielający zgody nie wiedział na co rzeczywiście się godzi (zob. przykł. wyr. SA w Warszawie z r., I ACa 1686/13). Zezwolenie takie nie może mieć więc charakteru abstrakcyjnego, ale powinno wskazywać na konkretne okoliczności (a przynajmniej ich rodzaj), w których wizerunek może być rozpowszechniany, w tym na formę przedstawienia wizerunku, miejsce, czas publikacji, a także na to, jakim komentarzem wizerunek będzie opatrzony. Podobnie, motyw 42 preambuły RODO zwraca uwagę, że świadome wyrażenie zgody na przetwarzanie danych ma miejsce, gdy podmiot danych zna co najmniej tożsamość administratora oraz zamierzone cele przetwarzania. Stwierdzenie to nie stanowi jednak podstawy do zwolnienia administratora od konieczności spełnienia obowiązku informacyjnego, o którym mowa w art. 13 RODO. Jeśli jest nim pracodawca, a zgoda została wyrażona już w trakcie trwania stosunku pracy to wystarczy, że obowiązek ten zostanie zrealizowany w części – w zakresie związanym bezpośrednio z upublicznieniem zgodyUznaje się, że zezwolenie na rozpowszechnianie wizerunku, udzielone na podstawie art. 81 ust. 1 Pr. Aut., może być w każdym czasie odwołane, chyba że odwołanie to staje się bezprzedmiotowe, ponieważ interes majątkowy został już zrealizowany (np. gdy zdjęcie zostało już upublicznione w sposób określony przez strony). Odwołanie zgody działa więc ex nunc (wyr. SA z Wrocławia z r., I ACa 1492/06) – tzn. od chwili złożenia stosownego oświadczenia woli na z punktu widzenia prawa, praktyką jest stosowanie w umowach postanowień przewidujących nieodwołalną zgodę osoby, której wizerunek utrwalono, na jego rozpowszechnianie w przyszłości. Takie zastrzeżenie pozbawiające podmiot uprawniony możliwości wyrażenia sprzeciwu wobec rozpowszechniania jego wizerunku nie znajduje potwierdzenia ani w przepisach, ani w literaturze. Teoretycznie w ramach swobody kontraktowania strony mogą tak ograniczyć prawo osoby portretowanej, niemniej jednak stoi to w sprzeczności z zasadą autonomii jednostki (będącej podstawą wprowadzenia tego typu regulacji) i wolności zmiany podjętej decyzji[8], a nawet z potrzebą ochrony ludzkiej godności[9]. Mimo to czasami dopuszcza się koncepcję, według której ograniczenie swobody odwołania zgody na rozpowszechnianie wizerunku jest uzasadnione w sytuacji, gdy umowa o gospodarcze wykorzystanie wizerunku ma na celu wyłącznie realizację interesów majątkowych uprawnionego (np. gdy dochodzi do rozpowszechniania wizerunku w celu reklamowym, merchandisingowym). Wówczas, prawo do wizerunku zostałoby częściowo „sparaliżowane” na czas obowiązywania umowy[10]. Uprawniony będzie jednak mieć możliwość zakazania rozpowszechniania wizerunku, jeśli – w świetle nowych okoliczności – czynność ta będzie naruszać inne jego prawa osobiste, np. prawo do powyżej sytuacja nie budzi zasadniczych wątpliwości na gruncie RODO – tzn. zgoda na przetwarzanie danych w postaci rozpowszechniania wizerunku może być odwołana w każdym czasie, przy czym pozostanie ona bez wpływu na zgodność z prawem takiego przetwarzania przed jej odwołaniem[11]. Jednocześnie odwołanie zgody nie musi następować w taki sam sposób jak jej wyrażenie – administrator musi tylko zapewnić, aby było ono równie łatwe[12]. W przypadku odwołania zgody na przetwarzanie, przy jednoczesnym braku innej przesłanki legalizującej, podmiot danych może żądać usunięcia danych[13]. Sytuację administratora skomplikuje jednak wcześniejsze upublicznienie tych danych. Jeśli do niego doszło administrator ma obowiązek podjęcia tzw. rozsądnych działań w celu poinformowania innych administratorów przetwarzających te dane, że podmiot danych żąda realizacji prawa do bycia zapomnianym – a tym samym usunięcia wszystkich łączy (linków) do tych danych oraz ich kopii[14]. Działania podjęte w związku ze spełnieniem „obowiązku informacyjnego” wobec innych administratorów mają uwzględniać narzędzia i środki, którymi dysponuje podmiot zobowiązany oraz koszty takiej uzasadniony interes administratora jako przesłanka legalizująca Dopuszczalność przetwarzania przez pracodawcę danych osobowych w postaci wizerunku pracownika wymaga każdorazowej oceny. Przesłanką legalizującą dla przetwarzania tych danych może być także art. 6 ust. 1 lit. f) RODO – tj. niezbędność przetwarzania do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez administratora[15]. Administrator chcący powołać się na tę okoliczność jest zobligowany do przeprowadzenia tzw. testu równowagi, który służy ustaleniu, czy interesy lub podstawowe prawa i wolności podmiotu danych nie mają charakteru nadrzędnego w stosunku do jego interesów. Co ważne, powinien on zostać przeprowadzony przed rozpoczęciem przetwarzania danych w oparciu o art. 6 ust. 1 lit. f) RODO, gdyż w istocie jego wynik przesądzi o możliwości powołania się na tę przesłankę przetwarzania. W przypadku ustalenia, że interesy podmiotu danych lub też jego prawa i wolności mają charakter nadrzędny nad interesem administratora przetwarzanie danych w oparciu o wskazany powyżej przepis nie jest możliwe – przesłanka ta ma zatem charakter negatywny. Należy w pełni podzielić stanowisko W. Chomiczewskiego, że niezbędność przetwarzania do realizacji uzasadnionego interesu administratora należy oceniać odrębnie dla konkretnych kategorii danych[16]. Odnosząc się zatem do wizerunku pracowników, z uzasadnionym interesem pracodawcy, a jednocześnie z niezbędnością przetwarzania, będziemy mieli do czynienia, gdy np. ich zdjęcia wraz z imionami i nazwiskami będą umieszczane ze względów bezpieczeństwa na kartach dostępu do pomieszczeń. Przesłanka z art. 6 ust. 1 lit. f) RODO w wielu wypadkach nie będzie jednak spełniona dla przetwarzania polegającego na upublicznieniu wizerunku. Wyjątkiem od tej zasady będzieprzykładowo umieszczenie wizerunku rzecznika prasowego spółki na jej stronach środki ochrony prawnej W razie rozpowszechniania wizerunku osoby na nim przedstawionej bez wymaganego prawem zezwolenia przysługują roszczenia wymienione w art. 78 ust. 1 Pr. Aut., tj. żądanie zaniechania rozpowszechniania wizerunku, usunięcia skutków niezgodnego z prawem rozpowszechniania czy też żądanie odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia lub przekazania określonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Jednocześnie osobie, której dane dotyczą, przysługuje prawo do złożenia na działanie będące niezgodnym z prawem przetwarzaniem jej wizerunku skargi do organu nadzorczego[17], a także prawo do skutecznego środka ochrony prawnej przed sądem[18]. Naruszenie reguł przetwarzania danych obejmujących wizerunek, w tym np. jego bezprawne upublicznienie stanowi również podstawę do nałożenia na administratora kary pieniężnej, która w przypadku, gdy jest nim przedsiębiorstwo, może wynieść do 4 % jego całkowitego rocznego obrotu albo do 20 mln euro – w zależności od tego, która z kwot będzie kwotą wyższą. Takie przetwarzanie może także stanowić przestępstwo, zagrożone alternatywnie karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch[19].Ponadto podmiot, którego wizerunek rozpowszechniono bezprawnie, oprócz ww. uprawnień, może dochodzić swoich roszczeń na gruncie art. 24 ponieważ wizerunek jest traktowany jako dobro osobiste w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego (zob. art. 23 Z tego względu może domagać się zaniechania działania zagrażającego jego dobru osobistemu, zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Może również żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, podjęła czynności potrzebne do usunięcia jego skutków (np. złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie). Jeśli natomiast została wyrządzona szkoda majątkowa – poszkodowany może wnosić o jej naprawienie na zasadach ogólnych (tzn. wykazując działanie szkodzące, szkodę oraz związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem a powstaniem szkody). Warto zaznaczyć, że opisane wyżej roszczenia mogą być dochodzone kumulatywnie (czyli łącznie) z roszczeniami wynikającymi z art. 78 ust. 1 Pr. Aut. Co więcej, samodzielną podstawę dochodzenia roszczeń odszkodowawczych przez podmioty danych z tytułu poniesionej szkody majątkowej lub niemajątkowej stanowi art. 82 RODO[20].Autorzy artykułu: dr Joanna Łuczak-Tarka apl. adw. Adrianna Michałowicz[1] Tekst jedn. z 2018 r. poz. 1191.[2] J. Barta, R. Markiewicz, [w:] J. Barta, R. Markiewicz, Komentarz Pr. Aut, Warszawa 2011, s. 519.[3] P. Ślęzak [w:] P. Ślęzak, Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, 2017, komentarz do art. 81, nb. 14-18.[4] Zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 14 RODO „dane biometryczne” oznaczają dane osobowe, które wynikają ze specjalnego przetwarzania technicznego, dotyczą cech fizycznych, fizjologicznych lub behawioralnych osoby fizycznej oraz umożliwiają lub potwierdzają jednoznaczną identyfikację tej osoby, takie jak wizerunek twarzy lub dane daktyloskopijne.[5] M. Kuba, [w:] E. Bielak – Jomaa, D. Lubasz (red.), Ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych. Komentarz, Warszawa 2017, s. 276.[6] Art. 5 ust. 2 RODO.[7] Na temat wszystkich wymogów, które musi spełniać zgoda na przetwarzanie danych zob. D. Lubasz, [w:] E. Bielak – Jomaa, D. Lubasz (red.), Ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych. Komentarz, Warszawa 2017, s. 351 i n. oraz Wytyczne Grupy Roboczej art. 29 RODO ds. Ochrony Danych dotyczące zgody z dnia r., 17/PL, WP (nieoficjalne tłumaczenie dostępne na stronie dostęp z dnia: r.).[8] T. Grzeszak [w:] J. Barta (red.), Prawo autorskie. System Prawa Prywatnego, t. 13, s. 811.[9] T. Targosz, Commercialisation of Personality Rights, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego 2007, nr 3, s. 53.[10] T. Grzeszak [w:] J. Barta (red.), Prawo autorskie. System Prawa Prywatnego, t. 13, s. 814.[11] Art. 7 ust. 3 RODO.[12] Tamże.[13] Art. 17 ust. 1 lit. b) RODO.[14] Art. 17 ust. 2 RODO.[15] Lub stronę trzecią.[16] W. Chomiczewski, [w:] E. Bielak – Jomaa, D. Lubasz (red.), Ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych. Komentarz, Warszawa 2017, s. 395.[17] Art. 77 ust. 1 RODO.[18] Art. 79 ust. 1 RODO.[19] Zob. art. 107 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych ( z 2018 r. poz. 1000).[20] Więcej zob. N. Zawadzka, [w:] E. Bielak – Jomaa, D. Lubasz (red.), Ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych. Komentarz, Warszawa 2017, s. 1049 i n. Post Views: 94 682 Polecane artykuły Używamy cookies i podobnych technologii. Uzyskujemy do nich dostęp w celach statystycznych i zapewnienia prawidłowego działania strony. Możesz określić w przeglądarce warunki przechowywania cookies i dostępu do nich. Więcej Nasza siedziba znajduje się w Łodzi. Nasze akta rejestrowe prowadzi Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, XX Wydział Gospodarczy KRS, numer KRS 465886, NIP możesz się z nami skontaktować?listownie: ul. Żwirki 17, 90-539 Łódźe-mailem na adres: info@ masz prawa?1. dostępu do Twoich danych,2. ich poprawiania,3. żądania ich usunięcia,4. ograniczenia przetwarzania,5. wniesienia sprzeciwu co do przetwarzania Twoich danych zrobić gdy uważasz, że przetwarzamy Twoje dane niezgodnie z wymogami prawnymi?Możesz wnieść skargę do organu nadzorczego. W Polsce jest to Prezes Urzędu Ochrony Danych co nam Twoje dane, czyli w jakim celu je przetwarzamy?1. odpowiedzi na Twoją wiadomość lub rozwiązania poruszonej przez Ciebie sprawy,2. marketingowym polegającym na promocji naszych towarów i usług oraz nas musisz podawać nam swoje dane?Jest to dobrowolne, lecz bez podania Twoich danych kontaktowych nie będziemy mogli odpowiedzieć na Twoją wiadomość i możemy nie móc rozwiązać poruszonej przez Ciebie jakiej podstawie prawnej przetwarzamy Twoje dane?Art. 6 ust. 1 lit. f RODO, czyli tego prawnie uzasadnionym interesem jest udzielenie odpowiedzi na Twoje pytanie lub rozwiązanie poruszonej przez Ciebie sprawy oraz prowadzenie naszego przekażemy Twoje dane?1. podmiotom zajmującym się hostingiem (przechowywaniem) strony oraz danych osobowych dla nas,2. dostawcom narzędzi służących do analityki działania długo będziemy przetwarzać Twoje dane?1. przez czas potrzebny na udzielenie odpowiedzi na Twoje pytanie lub rozwiązanie poruszonej przez Ciebie sprawy,2. prowadzenia działań marketingowych przez nas albo do czasu wyrażenia przez Ciebie sprzeciwu wobec dalszego przetwarzania danych w celach po przekazaniu nam danych możesz sprzeciwić się ich przetwarzaniu?Tak. Możesz to zrobić w dwóch sytuacjach, gdy przetwarzamy Twoje dane:1. na potrzeby marketingu bezpośredniego; takiego sprzeciwu nie musisz uzasadniać,2. na podstawie innych naszych prawnie uzasadnionych interesów; taki sprzeciw wymaga uzasadnienia Twoją szczególną sytuacją. Nasza siedziba znajduje się w Łodzi. Nasze akta rejestrowe prowadzi Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, XX Wydział Gospodarczy KRS, numer KRS 465886, NIP możesz się z nami skontaktować?listownie: ul. Żwirki 17, 90-539 Łódźe-mailem na adres: info@ masz prawa?1. dostępu do Twoich danych,2. ich poprawiania,3. żądania ich usunięcia,4. ograniczenia przetwarzania,5. wniesienia sprzeciwu co do przetwarzania Twoich danych zrobić gdy uważasz, że przetwarzamy Twoje dane niezgodnie z wymogami prawnymi?Możesz wnieść skargę do organu nadzorczego. W Polsce jest to Prezes Urzędu Ochrony Danych co nam Twoje dane, czyli w jakim celu je przetwarzamy?1. odpowiedzi na Twoją wiadomość lub rozwiązania poruszonej przez Ciebie sprawy,2. marketingowym polegającym na promocji naszych towarów i usług oraz nas samych, a na podstawie Twojej zgody wysyłaniu do Ciebie newslettera. Będziemy także analizowali czy zapoznajesz się z naszymi newsletterami, i które z informacji w nich zawartych czytasz musisz podawać nam swoje dane?Jest to dobrowolne, lecz bez podania Twoich danych kontaktowych nie będziemy mogli odpowiedzieć na Twoją wiadomość i możemy nie móc rozwiązać poruszonej przez Ciebie jakiej podstawie prawnej przetwarzamy Twoje dane?1. Art. 6 ust. 1 lit. f RODO, czyli tego prawnie uzasadnionym interesem jest udzielenie odpowiedzi na Twoje pytanie lub rozwiązanie poruszonej przez Ciebie sprawy oraz prowadzenie naszego marketingu, a także analizowanie czy czytasz nasze newslettery, i które z informacji w nich zawartych czytasz Jeżeli wyrazisz zgodę na otrzymywanie komunikatów marketingowych również na Twój adres e-mail, to podstawą prawną będzie także art. 10 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną oraz art. 172 ustawy Prawo przekażemy Twoje dane?1. podmiotom zajmującym się hostingiem (przechowywaniem) strony oraz danych osobowych dla nas,2. dostawcom narzędzi służących do:a. analityki działania strony,b. dostawcom narzędzi służących do wysyłania długo będziemy przetwarzać Twoje dane?1. przez czas potrzebny na udzielenie odpowiedzi na Twoje pytanie lub rozwiązanie poruszonej przez Ciebie sprawy,2. prowadzenia działań marketingowych przez nas albo do czasu wyrażenia przez Ciebie sprzeciwu wobec dalszego przetwarzania danych w celach marketingowych albo odwołania zgody na wysyłanie wiadomości na Twój adres e-mail. Odwołanie przez Ciebie zgody nie wpływa na zgodność z prawem przetwarzania przed wycofaniem po przekazaniu nam danych możesz sprzeciwić się ich przetwarzaniu?Tak. Możesz to zrobić w dwóch sytuacjach, gdy przetwarzamy Twoje dane:1. na potrzeby marketingu bezpośredniego; takiego sprzeciwu nie musisz uzasadniać,2. na podstawie innych naszych prawnie uzasadnionych interesów; taki sprzeciw wymaga uzasadnienia Twoją szczególną sytuacją. Nasza siedziba znajduje się w Łodzi. Nasze akta rejestrowe prowadzi Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, XX Wydział Gospodarczy KRS, numer KRS 465886, NIP możesz się z nami skontaktować?listownie: ul. Żwirki 17, 90-539 Łódźe-mailem na adres: info@ masz prawa?1. dostępu do Twoich danych,2. ich poprawiania,3. żądania ich usunięcia,4. ograniczenia przetwarzania,5. wniesienia sprzeciwu co do przetwarzania Twoich danych zrobić gdy uważasz, że przetwarzamy Twoje dane niezgodnie z wymogami prawnymi?Możesz wnieść skargę do organu nadzorczego. W Polsce jest to Prezes Urzędu Ochrony Danych co nam Twoje dane, czyli w jakim celu je przetwarzamy?W celu marketingu nas i naszych usług, w tym w celu wysyłania do Ciebie naszego newslettera, a także analizowania czy zapoznajesz się z naszymi newsletterami, i które z informacji w nich zawartych czytasz musisz podawać nam swoje dane?Jest to dobrowolne. Bez ich podania nie będziesz jednak mógł otrzymywać jakiej podstawie prawnej przetwarzamy Twoje dane?1. Art. 6 ust. 1 lit. f RODO, czyli tego prawnie uzasadnionym interesem jest prowadzenie marketingu własnych usług, a także analizowanie czy czytasz nasze newslettery, i które z informacji w nich zawartych czytasz art. 10 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną oraz art. 172 ustawy Prawo przekażemy Twoje dane?1. Dostawcom narzędzi do:a. analityki ruchu na stronie,b. wysyłki newsletterów,2. Podmiotom zajmującym się hostingiem (przechowywaniem) strony oraz danych osobowych dla długo będziemy przetwarzać Twoje dane?Przez czas prowadzenia działań marketingowych przez nas albo do czasu wyrażenia przez Ciebie sprzeciwu wobec dalszego przetwarzania danych w celach marketingowych, albo odwołania zgody na wysyłanie wiadomości na Twój adres e-mail. Odwołanie przez Ciebie zgody nie wpływa na zgodność z prawem przetwarzania przed wycofaniem po przekazaniu nam danych możesz sprzeciwić się ich przetwarzaniu?Tak. Możesz to zrobić w dwóch sytuacjach, gdy przetwarzamy Twoje dane:1. na potrzeby marketingu bezpośredniego; takiego sprzeciwu nie musisz uzasadniać,2. na podstawie innych naszych prawnie uzasadnionych interesów; taki sprzeciw wymaga uzasadnienia Twoją szczególną sytuacją. Na wstępie niniejszego artykułu należy wskazać czym jest licencja. Pojęcie to rozumiane jest czasami w sposób dwojaki. Wynika to z faktu, iż w Ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie Autorskim i Prawach Pokrewnych (dalej również jako „pr. aut.”) w art. 41 ust. 2 opisana została ona jako „umowa o korzystanie z utworu”. Natomiast w Ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo Własności Przemysłowej (dalej również jako „ w art. 66 ust. 2 wskazane zostało, że „uprawniony z patentu może w drodze umowy udzielić innej osobie upoważnienia (licencji) do korzystania z jego wynalazku (umowa licencyjna)”. Trzeba jednak przyjąć za większością doktryny, że pojęcie „umowa licencyjna” używane jest w odniesieniu do czynności prawnej (umowy pomiędzy licencjodawcą i licencjobiorcą), natomiast termin „licencja” używany jest jako określenie upoważnienia, udzielonego licencjobiorcy w wyniku zawarcia umowy licencyjnej. Poniżej wskazane i przybliżone zostaną rodzaje licencji w zależności od tego, czy dotyczą one korzystania z utworu (a więc na podstawie przepisów prawa autorskiego) czy też korzystania z wynalazków (na podstawie przepisów prawa własności przemysłowej), do którego to korzystania można odpowiednio odnieść korzystanie z innych praw własności przemysłowej (przepisy dotyczące licencji na wynalazek są bowiem bardzo podobne w przypadku licencji na korzystanie z innych praw własności przemysłowej). Spis treściPrzepisy prawa autorskiegoNa gruncie przepisów dotyczących utworów, mamy do czynienia z licencją wyłączną i niewyłączną. Główna różnica pomiędzy tymi dwiema licencjami została przedstawiona w art. 67 ust. 2 pr. aut., w którym wskazano: „Jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna)”. Co szczególnie istotne, przytoczony przepis stanowi, że istnieje domniemanie licencji niewyłącznej. Oznacza to że, aby licencja miała charakter wyłączny, należy to jednoznacznie zastrzec w umowie. Ponadto, dalsze przepisy wskazują, że licencja wyłączna wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. Jak słusznie wskazuje SA w Warszawie, tylko w razie wyraźnego zamieszczenia w umowie, w formie pisemnej, postanowienia o wyłącznym charakterze licencji bądź postanowienia wyraźnie sprzeciwiającego się udzielaniu dalszych licencji przez licencjodawcę, można zakwalifikować daną umowę jako umowę licencyjną wyłączną (zob. wyr. SA w Warszawie z r., I ACa 145/14, Legalis).Należy również zwrócić uwagę na art. 67 ust. 4 pr. aut., w którym wyszczególniono, że licencja wyłączna upoważnia licencjobiorcę wyłącznego do dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych w zakresie objętym umową licencyjną. Oznacza to, że taki licencjodawca posiada legitymację czynną do występowania z powództwem. Jednakże, należy pamiętać o tym, że w treści umowy licencyjnej można prawo to wyłączyć. Przepisy prawa własności przemysłowejUmowa licencyjna na wynalazek polega na udzieleniu przez osobę uprawnioną z patentu innej osobie upoważnienia do korzystania z jej wynalazku. Wraz z zawarciem umowy licencjobiorca nabywa prawo korzystania z wynalazku chronionego patentem w zakresie udzielonego upoważnienia. Na gruncie tych przepisów można wyróżnić licencję wyłączną oraz niewyłączną, ograniczoną oraz pełną, licencję otwartą oraz dorozumianą. W rozdziale 7 Ustawy Prawo własności przemysłowej opisano również licencję przymusową, jednakże, wbrew swojej nazwie, nie uznaje się jej za jeden z rodzajów licencji, lecz za szczególną, przymusową formę upoważnienia do korzystania z opatentowanego wynalazku na rzecz osoby wyłączna i niewyłącznaRóżnica pomiędzy licencją wyłączną i niewyłączną została wskazana powyżej, podczas omówienia przepisów pr. aut., i dotyczy liczby osób upoważnionych. W zakresie przepisów dotyczących własności przemysłowej ustawodawca wprowadził również domniemanie licencji niewyłącznej. Licencja ograniczona i pełnaKolejnym podziałem jest podział ze względu na zakres udzielonego upoważnienia do korzystania z wynalazku. Wyróżnia się licencje ograniczoną, w której strony mogą w umowie ograniczyć zakres korzystania z wynalazku oraz licencje pełne, zwane także nieograniczonymi, w których nie przewidziano ograniczeń zakresu korzystania z wynalazku i licencjobiorca ma prawo do korzystania z wynalazku w takim zakresie, jak licencjodawca. Tak jak w przypadku licencji niewyłącznej, w stosunku do której istnieje domniemanie, taka sama sytuacja jest w związku z licencją pełną. Dlatego też, jeżeli w umowie licencyjnej nie ograniczono zakresu korzystania z wynalazku, licencjobiorca ma prawo korzystania z wynalazku w takim samym zakresie jak licencjodawca. Licencja ograniczona może zawierać ograniczenia czasowe, terytorialne lub odnoszące się np. do zakresu korzystania z otwartaLicencja otwarta jest oświadczeniem uprawnionego o gotowości udzielenia licencji na korzystanie z wynalazku, złożonym w Urzędzie Patentowym RP (dalej również jako: „UPRP”). Oświadczenie takie może zostać złożone w dowolnym momencie w czasie trwania ochrony patentowej. Przez złożenie oświadczenia woli wobec UPRP uprawniony z patentu dokonuje samoograniczenia swojego prawa. Jest to pewien rodzaj licencji niewyłącznej, zezwalający dowolnej osobie na korzystanie z utworu oraz jego modyfikowanie. Informacja o złożeniu oświadczenia podlega ujawnieniu przez wpis do rejestru patentowego. Nie jest wymagane złożenie wniosku, w związku z tym wpis następuje z dorozumianaLicencja dorozumiana opisana została w art. 81 stanowi ona o domniemaniu, że wykonawca prac badawczych lub podobnych, wykonanych na zamówienie, udzielił zamawiającemu licencji na korzystanie z wynalazków zawartych w przekazanych wynikach prac. Przepis ten stosuje się wyłącznie, gdy umowa o wykonanie prac badawczych lub inna podobna umowa nie stanowi rodzaje licencji różnią się od siebie przede wszystkim zakresem uprawnień do korzystania z utworu, a także ze względu na liczbę osób do tego upoważnionych. Równocześnie, w stosunku do każdego rodzaju licencji ustawodawca przewidział pewne uregulowania i domniemania. Dlatego też niezwykle istotnym jest dokładne zgłębienie przepisów przed sporządzeniem lub podpisaniem umowy zainteresował Państwa opisany wyżej temat, zapraszamy do kontaktu z Kancelarią (tel.: +48 17 307 07 66, +48 12 307 09 88 lub e-mail: kancelaria@ oraz do umówienia spotkania w biurze Kancelarii w Rzeszowie lub BonusiakJestem aplikantem radcowskim przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Rzeszowie. Specjalizuje się w zakresie zagadnień prawa bankowego, windykacji należności Klientów, prawa cywilnego oraz wsparciem w obsłudze prawnej podmiotów gospodarczych.

art 81 ust 2 pr aut